Jaren werkte ik in Brussel maar nooit nam ik de tijd om Brussel wat beter te leren kennen.
Shame on me… want Brussel is natuurlijk meer dan de Rue Neuve of de Avenue Louise.
Ik werkte zelfs aan de voet van de Kunstberg en ging geregeld over de middag een wandelingetje maken in het parkje of een boekje lezen onder de zomereik. Maar op geen enkel moment kwam het bij mij op om eens een museum aan de top van de berg te bezoeken.
Geen erg… Brussel is nog steeds onze hoofdstad en de musea liggen er nog steeds.
Tijd dus voor een goedmaking.
Vorig jaar zijn we vriendje geworden van de Bozar. Met de aankoop van een become a friend – kaart kan je een jaar lang gratis binnen in een 6-tal Brusselse musea; krijg je overal een gratis audiogids; en kan je een ‘skip the line’ doen… allemaal dus mooi meegenomen.
Als eerste in de rij, namen we het Magritte museum.
Na ettelijke jaren gehuisvest te zijn in een steeds verder uitdeinende zaal van het KMSKB, werd in 2005 beslist om de schilder alle eer aan te doen door hem een afzonderlijk nieuw museum te geven – terecht.
Het duurde nog tot 2008 tot het museum haar deuren opende maar het resultaat van de restauratie van het neoklassieke Altentoh Hotel mag er wezen !
Wie Magritte zegt, zegt bijna automatisch ‘ceci n’est pas une pipe’, ‘het Rijk der Lichten’ of gewoon ‘surrealisme’; en dat is inderdaad waar Magritte voor bekend is.
Via zijn schilderijen dwingt hij de kijker om niet alleen na te denken wat hij ziet, maar vooral om na te denken wat hij net niet ziet. De mystiek in de schilderijen fascineert zowel jong al oud en geeft gegarandeerd voer voor discussie op de terugweg naar huis.
Maar Magritte is niet alleen de schilder van deze werken.
Hij is ook het vervelend kereltje dat het niet laten kan om op geregelde tijdstippen tegen de schenen van het establishment te stampen. Getuige hiervan is zijn rebelse fratsen in zijn Parijse vache-periode. De werken die hij in die periode maakte, zal je niet snel met Magritte linken, en toch…
Ook was hij degene die de in de literatuur gekende techniek van Cadavre Exquis ook voor tekeningen gebruikte. Altijd leuk om zelf eens te proberen.
Wat velen niet weten is dat hij het in zijn vrij tijd heerlijk vond om de draak te steken met de gevestigde waarden door het spelen van rollenspellen. Hiervan is verrassend genoeg heel wat beeldmateriaal bewaard. Doorheen de tentoonstelling wordt af en toe wat van dat privé-materiaal getoond.
Op die manier krijg je een ander beeld van Magritte; niet die van de grote meester, maar wel van een gewone man die – zoals ieder van ons – zijn lusten en lasten heeft. Om de omvang van de doorwerking van deze eigen lusten en lasten in de schilderijen te kunnen inschatten, is de achtergrondinformatie die je via de audiogidsen doorkrijgt, een ware aanraden. Voor die paar euro’s meer (*) haal je ineens zo veel meer uit het museum.
Met zijn 234 werken kreeg het museum terecht de ondertitel ‘from the ordinary to the extraordinary’.
Ik zou zeggen ‘als je eens passeert, moet je zeker eens binnenspringen’ maar dat zou het museum oneer aan doen. Beter past: ‘ga eens speciaal hiervoor naar Brussel, neem je tijd en geniet‘.
Koningsplein 1
1000 Brussel
(* die euro’s spaar je dus uit als je ineens een ‘become a friend kaart aanschaft)
