Violence is the last refuge of the incompetent. (Salvor Hardin)
Vergelding is nooit goed; laat staan vergelding op onschuldige mensen. Laat dit nu net datgene zijn wat er op 10 juni 1944 in het Franse Oradour-sur-Glane gebeurd is.
De streek van de Haute-Vienne was blijkbaar een broeihaard van het verzet tegen het Vichy-regime en dus tegen de Nazi’s.
Toen op 8 juni 1944 twee Duitse soldaten sneuvelden bij een sabotage van een spoorwegbrug, vond de SS de tijd rijp om de bevolking te tonen wie de baas was; zij, en niemand anders.
Ondanks het feit dat het niet bewezen was dat bewoners van Oradour iets te maken hadden met de actie bij de spoorbrug en ondanks het feit dat het daarentegen wel zeker was dat Oradour geen verzetshaard was, werd dit dorpje van om en bij de 1600 inwoners geviseerd.
Of dit de werkelijke aanleiding was voor het bloedbad in Oradour is een groot vraagteken. Velen nemen aan dat de Nazi’s gewoon een voorval nodig hadden om hun actie aan te linken.
Rond de middag van 10 juni 1944 werd het dorpje omsingeld door een Duitse Pantzerdivisie. Alle mannen, maar ook vrouwen en kinderen die zich in het dorp bevonden, zouden, op 6 na die konden ontsnappen, worden geëxecuteerd.
Het gruwelijke karakter van de zogenaamde vergelding kan niet worden betwist.
Het is dan ook normaal dat deze actie niet zonder gevolg kon blijven.
Na de oorlog werden de betrokkenen in Bordeaux in 1953 vervolgd en bestraft. Door de snelle en verregaande amnestie van deze betrokkenen, stuurde de burgemeester de Oradour zijn Légion d’Honneur terug naar Parijs en weigerde hij gedurende niet minder dan 17 jaar alle contact met de lichtstad.
Op de site ligt ook een kerkhof waar de Franse overheid een gedenkteken heeft laten optrekken. Uit ongenoegen omwille van de toegekende amnestie werd geweigerd om de resten van de slachtoffers in dit memoriaal bij te zetten. De slachtoffers kregen op dit kerkhof elk een eigen graf.
Het is door toedoen van Charles de Gaulle dat het dorp nu nog altijd te bezoeken is in de staat waarin het zich bevond na afloop van de vergelding.
Het bezoek aan de site en aan het museum, is een bezoek dat er in hakt. Dat is niet meer dan logisch. Het is een trieste pagina uit de Franse geschiedenis. Maar het is een pagina die niet mag worden omgedraaid maar telkens opnieuw moet worden herdacht in de hoop dat dit nooit meer gebeurt – al kunnen we helaas sinds 1944 wel al een paar herhalingen opnoemen….
