Hoe het vroeger was*
Ontelbare keren passeerden we al in die straat of op dat plein. Ontelbare keren passeerden we al op de markt van onze gemeente en stad. Ontelbare keren stonden we al stil aan dit of dat kruispunt.
Steeds weer zullen we wel verzonken geweest zijn in de dagelijkse sleur, onze gi-gantische en steeds aangroeiende (nu banaal ogende) to-do lijst, onze moetjes, onze willetjes, onze wensen, en zelfs onze ergernissen.
(*’vroeger’ = slechts enkele dagen geleden)
En nu ?
En plots valt zo goed als heel de samenleving stil. (Voorlopig) gedaan met iedereen ’s morgens uit te zwaaien en nog snel een fijne werkdag toe te roepen, en daarna vlug vlug mijn eigen agenda af te werken. Gedaan met reizen plannen of nadenken over welk museum of welke tentoonstelling we nog eens zouden kunnen bezoeken.
Dat komt wel terug. Zeker en vast. En eenmaal het zover zal zijn, zullen we met heel veel plezier en volle goesting onze de draad terug opnemen. Onmiskenbaar zal dit toch met een zekere rugzak zijn waardoor we waarschijnlijk nog meer van het ‘nu’ zullen proberen te genieten, zonder het ‘wat als’ en ‘weet je nog’ te vergeten.
Zeker weten, dat alles komt terug.
Even wennen
Maar nu moeten we toch nog even wennen aan de lege straten, de volledig gesloten winkels met waarschuwingen van social distance als herinnering aan hun – wat nu ijdel bleek te zijn – hoop om toch hun dierbare klanten te kunnen blijven bedienen.
Maar het moet. We worden verplicht om (toch tijdelijk) trager te gaan leven.
Verplicht worden om trager door een dorp, gemeente of stad te laveren, opent letterlijk perspectieven. Je raakt verrast door datgene wat je anders, verblind door de ratrace, niet ziet: een verborgen paadje naar een prachtig stukje groen aan de rand van de anders zo drukke R8, een stukje modderig jaagpad aan de rand van de Golden River (aka, de Leie), een stukje grafitti, een ontluikende katje.
En daar, daar genieten we nu van, want we hebben het nog altijd veel beter dan diegene die nu al écht tegen het virus in hun lichaam aan het vechten zijn.
Gisteren – dag 5
Gisteren, op dag 5 van het conona-arrest, gingen we richting de Leie, dwars door Marke en ontdekten zo plaatsjes waar we anders zo voorbij zouden zoeven. Genieten van de kleine dingen dus !
(btw: opnieuw volledig Corona-proof geweest. Als we iemand tegenkwamen, gingen we allemaal automatisch aan onze eigen kant van het pad wandelen.)
#staysafe #makethebestofit
Benieuwd waar we vandaag en de komende dagen ons #kleingelukske zullen vinden !