In het Artcenter Hugo Voeten gaan kunst en industrieel Erfgoed hand in hand
Hoogdag van Erfgoed
Er zijn zo van die dagen die we absoluut niet willen missen; openmonumentendag is er beslist een van. Noem het gerust een hoogdag voor ons. Met stip zetten we het tweede weekend van september als ‘on the road’ gemarkeerd.
Kasteelheren zetten de poorten van hun anders zo besloten domein voor één dag open. Kleine achterafkamertjes van erfgoedsites zijn speciaal voor de nieuwsgierige aagjes eventjes toegankelijk. Oude fabrieken met een bijzonder verhaal, idem dito. Vervallen sites, verlaten kazernes of bunkers, ga zo maar door. We like. We speuren dan ook elk jaar de info van deze hoogdag gretig af op zoek naar pareltjes.
Collectie Voeten
En dit jaar viel ons oog op Artcenter Hugo Voeten in Herentals.
Eerlijk gezegd, en tot onze verwondering, was dit Artcenter nog nooit op onze radar verschenen. #shameonus
Het verhaal begint bij Hugo Voeten.
Hugo Voeten was niet alleen een begenadigd ondernemer met een supermarktimperium maar ook een enorme kunstliefhebber met een bijzondere voorliefde voor Bulgarije en dus Bulgaarse kunst.
Na bijna 40 jaar zwoegen en zweten als ondernemer, besloot hij om zijn winkels van de hand te doen en zich toe te leggen op die andere passie, de moderne kunst. Zijn principe is dat de kunst die hij al die jaren met veel liefde samen gesprokkeld had, niet bedoeld kon zijn om ergens in een opslagplaats stof te vangen. Iedereen moet kunnen genieten van zijn fenomenale verzameling. Hij zocht en vond aan de oevers van het Kempisch kanaal een plek waar zijn kunst aan het grote publiek getoond kon worden. Waarvoor dank 😉
Hugo Voeten kreeg aan de oevers van het Kempisch kanaal de vervallen graanfabriek van Daix in het vizier. Met een aantal architecten onder de arm, verrees uit de ruïnes van deze fabriek een enorme roodbakstenen mastodont. De fabriek waar ooit graan verhandeld werd, werd een kunsttempel met maar liefst 9 verdiepingen om U tegen te zeggen. Al is de eenvoudige omschrijving ‘9 verdiepingen’ misschien wat simplistisch uitgedrukt. Het doet de visie van de bouwheer bovendien fameus oneer aan. De architecten maakten van het enorme volume een waar speelveld vol etages die in en tussen elkaar lopen. Er wordt gespeeld met diverse niveau’s, passerellen, vides, hellende vlakken, enorme raampartijen, allerlei terrassen en terrasjes.
Kortom… ook het gebouw is een work of art. Alleen al voor deze spectaculaire reconversie waarbij de oorspronkelijke functie van het gebouw zo veel mogelijk gerespecteerd werd, was ons ritje naar Herentals meer dan de moeite waard.
De kunst
En dan hebben we het natuurlijk nog niet over de kunst gehad.
De privé-collectie telt in totaal niet minder dan 2.000 werken.
Geen paniek, we kregen die niet allemaal op onze boterham. In Herentals kregen we een resem minutieus uitgezochte werken te zien. En nee, dat verveelde geen seconde. De getoonde collectie is zo divers dat je steeds weer verrast wordt: van terracotta, bronzen of marmeren beelden, over schilderijen en installaties tot projecties. Van werken in zwart-wit, monotoon of net heel kleurrijk; van werken waar we vrolijk van werden, maar ook werken die toch een zekere melancholie over ons heen strooiden. En om even met namen te gooien: van Thierry De Cordier over Marc Fromm, Panamarenko, Wim Delvoye en Leon Spilliaert tot Arno Breker en Stefan Lyutakov en – jawel – Robin. Best wel indrukwekkend want we mogen niet vergeten… dit is een privé-collectie.
Één ding hebben de moderne werken alvast zeker gemeen: zo nodigen ons uit om zelf een verhaal bij te denken. En dat moesten we heel ruim zien. Nergens dus het gebruikelijke zakelijke infokaartje aan de muur met vermelding van kunstenaar en titel. Nee, niets van dat. Voeten wilde de bezoeker triggeren om zélf het kunstwerk te ontdekken. Hij wil vermijden dat we het idee van de kunstenaar over zouden nemen. Nadenken, kritisch zijn, onbevooroordeeld zijn en de fantasie de vrije loop laten. En die filosofie wordt op vandaag nog steeds gehanteerd. Verrassend dus. Maar ook soms moeilijk want ja, we betrapten er ons meermaals op om toch naar het kaartje te zoeken 😉.
Pas op… het is niet dat we die informatie niet konden krijgen. Wilden we de wie- of wat-vragen van het werk beantwoord zien, dan konden we het gewoon vragen aan één van de enthousiaste en gepassioneerde dames van het Artcenter of konden we even piepen op de website door de bijpassende qr-code te scannen.
Als toemaatje genoten we op het gigantische dakterras nog een uitzicht over de streek. Wees maar gerust….een zomerbar zou daar zeker niet op misstaan hebben… 🙂 . Na eventjes van de lekker warme septemberzon opgesnoven te hebben, daalden we terug af naar de tuin.
Eenmaal beneden, kregen we alvast een klein voorsmaakje voor wat in de tuin te Geel te zien is. Hoe leuk is dat! Niet minder dan 300 beelden kregen een plaatsje in een eigen 15 hectare beeldentuin. Maar die zullen we een andere keer bezoeken want die deed niet mee aan OMD2020.
Warm aanbevolen pareltje in de Kempen, niet enkel voor de fanatieke kunstliefhebbers, maar evengoed als je eens net iets anders wil?. Het is puur genieten van de eenvoudige (lees:eenvoudig lijkend) schoonheid van architectuur, beeld en vorm.
Hoe bezoeken?
Dat de corona ook wel positieve gevolgen heeft, is hier wel duidelijk. Waar voorheen enkel groepen toegang kregen tot deze prachtige collectie, werd in tijden van corona ook gestart met individuele bezoeken. Gewoon even een plaatsje reserveren via de site en klaar is Kees.
Het Artcenter is voorlopig enkel open op donderdag (al zijn er wel plannen om dit uit te breiden). Wil je op een zondag langsgaan, dan kan je dit elke eerste zondag van de maand.
Let op: de beeldentuin gaat vanaf november in winterslaap tot maart. Tot dan is de tuin elke woensdag en vrijdag te bezoeken. Ook op zondag 4 oktober kan je er heen. Uiteraard zullen de openingsuren na de corona terug uitgebreid worden. Fingers crossed dus!
