En weg zijn wij
Als de grote mensen in Brussel de toestand terug veilig genoeg achten en ons toelaten om ergens naartoe te rijden om te gaan wandelen, dan doen we dat gewoon! Toch?!
Strak plan…
Het plan was om de trage wegen op en rond de Tieltse Poelberg te verkennen. We hadden ons huiswerk gemaakt en noteerden flink de achtereenvolgende knooppunten die we zouden volgen; strak plan dus. Als geboren Tieltenaar kent madame Eskonpeupejer natuurlijk dit hoogste punt van haar geboortestad op haar duimpje.
Dat dacht ze toch…
… of toch niet zo strak 😉
Het begon alvast goed. Via de Mankemerriestraat zouden we naar het eerste knooppunt stappen. Tot we plots aan een houten poortje passeerden en we niet aan de verleiding konden weerstaan om eens te kijken wat achter dit poortje te zien is. We waanden ons onmiddellijk in ons eigenste Narnia en liepen een heel nieuw, onbekend stukje Tielt tegemoet.
Poelbergbosje
Het bleek uiteindelijk een prachtig stukje natuur met de sprookjesachtige naam Poelbergbosje (inderdaad… de ‘-je’ hoort er bij – en terecht !). Honderden keren moet madame Eskonpeupejer in haar jeugd aan deze plaats gepasseerd zijn maar nooit is dit haar opgevallen. Wat er vroeger op deze flank van de Poelberg was, weten we niet echt, maar nu is hier een heel klein maar fijn natuurgebied. Vanaf de Mankemerriestraat wandel je eerst over een graspad om via een houten paadje door het bos(je) richting een – opnieuw – klein vijvertje te gaan. In andere tijden zouden we hier wel uren kunnen zitten, beetje rusten, beetje vogels zoeken, naar de talrijke kwakende kikkers in het kleine, vol lelies begroeide vijvertje luisteren, maar helaas zijn de rustbanken voorlopig nog verboden terrein.
Meikensbossen
We stapten dus gezwind de Bergstraat in om zo verder met het goede voornemen om terug aansluiting te vinden bij de geplande knooppunten. Hoe naïef van ons. Eenmaal aan de andere kant van de Poelberg, doemde namelijk een ander stukje natuur op en die hadden we nog nooit verkend. Het bleken de Meikensbossen te zijn. Opnieuw lieten we het plan varen en wandelden we het avontuur tegemoet (zo voelde het toch 😉 ). Blijkt dat de Meikensbossen wel 63 ha groot zijn en al een hele geschiedenis hebben.
van groot naar klein naar groot
De bossen waren oorspronkelijk veel veel groter maar de economische crisis van de tweede helft van de 18e eeuw sloeg zo hard toe dat de arme bevolking naar deze bossen trok op zoek naar brandhout. Toen houtkappen verboden werd, sprokkelden ze de afgevallen takken en zelfs de bladeren om zichzelf toch te kunnen verwarmen. Hun bijnaam ‘looverscharters’ (voor de niet West-Vlamingen een vrije vertaling: zij die de bladeren verzamelen) zou hier vandaan komen.
De oorlogen die volgden en de inname van de terreinen voor de landbouw zorgden ervoor dat de bossen slechts nog een luttele 5 hectare groot waren. Gelukkig werden vanaf de jaren 2000 ettelijke hectares grond opgekocht en worden deze bossen op de grens tussen de Leiestreek en het Brugs Ommeland in hun eer hersteld. Het moet gezegd.. het is een stukje natuur van 63 hectare en wel 5 km bospad om U tegen te zeggen. De grens tussen Tielt en Dentergem kon niet mooier zijn. Top !
afsluiten in stijl
Op het moment dat we uit dit bos stapten, hadden we onze kilometers al in de voeten. Van de geplande verkenning van de trage wegen kwam dus niets in huis maar we treuren niet, we kregen iets heel bijzonders in de plaats.
En de Poelberg verlaat je niet zonder langs de 18de eeuwse molen te stappen en in de kapel een kaarsje aan te steken. Pure nostalgie.
