🇦🇹
VERSTROOIING OP WEG
Een roadtrip maken, betekent vaak dat er toch op geregelde tijdstippen een eindje in de wagen moet doorgebracht worden. Dit is niet erg. Voor wat, hoort wat.
Om de tijd wat de doden, wordt voor vertier in de wagen gezorgd. Vroeger steevast een taak voor de mama, maar meer en meer zorgen ook de kinderen voor de nodige verstrooiing. Ze lezen boeken, we luisteren naar podcast of we spelen van die befaamde autospelletjes tot we hoorndol komen.
Aan schermpjes doen we zelden. Nooit gedaan eigenlijk.
Om de chauffeur van dienst toch wat ‘rust’ (rijrust dan wel te verstaan) te gunnen, kijken we altijd of we de wat langere ritten niet in twee kunnen doen. En met langere ritten bedoelen we ritten van minimaal 500 km.
HOTSPOTS GEZOCHT
En zo kwam het dat we op de roadtrip van deze zomer (2018), een tussenstop zochten voor de rit tussen Oostenrijk en Italië.
Toegegeven, de hotspots worden meestal gezocht en gevonden door de papa des huizes. Iedereen heeft zo zijn taakverdeling.
Maar hij doet dat heel goed !
WÖRTHERSEE
Zo bracht hij ons op de grens van Oostenrijk, Slovenië en Italië bij de helblauwe Wörthersee.
En aangezien we altijd wel een boontje hebben voor een locatie die de hoogste, laagste, dikste of dunste is, had dit grootste meer van Karinthië al een serieus streepje voor.
In het meer aan de Oostenrijkse Rivièra zelf zijn we niet geweest; daarvoor is de tijd op een tussenstop niet genoeg. Maar we kwamen dan ook niet om er te zonnen of zwemmen. Dat zal voor een andere keer zijn.
UITZICHTTOREN
Waarvoor we dan wel kwamen, was de Kärnten Pyramidenkogel in de buurt van Klagefurt. Een adembenemend mooie uitzichttoren; en dat is dan nog maar zacht uitgedrukt.
De huidige versie van de uitzichttoren werd nog maar in 2013 geopend en loopt over van de superlatieven.
Zo is deze 100 meter hoge houten uitkijktoren de hoogste houten uitkijktoren ter wereld. De constructie bestaat namelijk op een 16-tal lariksen steunen; architecturaal een pareltje dus.
Er zou ook wat symboliek achter de glooiende vorm van de toren zitten. De ene zeggen dat het een ballerina zou zijn; anderen zweren dat het een brug is tussen de hemel en de meren.
Wat er ook van zij, de toren is de moeite om te zien.
HOOGTEVREES
Hoog boven in de toren, dus op een 919 meter boven de zeespiegel, zijn er op een 70 meter van de begane grond enkele panoramische platforms, telkens op een andere hoogte.
De sportievelingen kunnen natuurlijk hun sportieve kwaliteiten etaleren en kunnen de 441 treden naar de top nemen. De andere, humhum zoals wij, namen gewoon de lift naar boven.
We geven het je op een blaadje, eenmaal boven had iedereen behoorlijk last van hoogtevrees. Het uitzicht is duizelingwekkend; letterlijk. Het feeërieke glooiend Karinthisch plateau en het blauw-groene water van het meer, zuigen je precies naar de rand, zelfs al sta je stil.
Daar stonden we dan; met open mond te staren naar al dat moois. Het lijkt of de tijd stilstaat en je naar een schilderij tuurt. Niets is minder waar; dit magnifiek uitzicht is echt. Fe-no-me-naal.
Aan de noordkant kan je het gigantische meer bewonderen. Aan de zuidkant zie je de Karawanken die de grens vormen tussen Oostenrijk en Slovenië.
AFDALEN
En al wat je naar boven gaat, moet je ook terug naar beneden gaan.
Uiteraard kan je hiervoor diezelfde trappen of lift gebruiken maar je kan ook een veel spannendere en avontuurlijkere weg nemen.
De meest avontuurlijke zielen kunnen kiezen voor de deathride. Dit ging ons toch een beetje te ver in het avontuur.
We, lees: de kinderen en de papa, kozen om de begane grond terug te vinden via een afdaling met de langste overdekte glijbaan in Europa. Je daalt 50 meter af via een 120m lange glijbaan. Dit betekent dat je in ongeveer 20 seconden terug beneden bent. Begrijpelijk dat je toch wel wat ingepakt moet zijn om de afdaling aan te vatten. De ervaring was subliem.
De mama koos voor de gewone afdaling; met de trappen dus …Toegegeven, die waren ook niet slecht en ondertussen genoot ik nog van het vergezicht.
HONGERTJE
Eenmaal allemaal terug beneden, sloeg de klok ongeveer 12 uur. Tijd dus om de hongerigen te spijzen. Het restaurant onderaan de toren leende zich hier uitstekend voor.
En na deze tussenstop, waren we volledig klaar om aan ons Italiaans verhaal te beginnen.
