ZO EEN ZONDAG !
Het begon nochtans heel goed deze zondag.
Dat kan ook niet anders. Wanneer je de dag kan starten met een heerlijk vers ontbijt, heb je geen reden tot klagen.
Niet dat er hier iemand in huis zo gedreven is om op zondag de nog rondhangende nachtvorst te trotseren om bij de bakker aan te schuiven om verse pistolets te scoren. Nee, zij die dit denken, schatten ons duidelijk verkeerd in… Bij ons komt de bakker op zondag aan huis ! *stoef* *sorrynotsorry*
Hoe zalig is dat.
PLANNEN SMEDEN
Aan de ontbijttafel werd het plan gesmeed om op de laatste dag van de kerstvakantie op verrassings-verjaardags-uitstap te gaan voor onze R. Ver zou het niet zijn want we moeten niet al te zot doen zo de dag voordat iedereen terug de harde realiteit van school of werk in zou moeten.
Aangezien R. de laatste dagen zo ongeveer al 100 keer had laten vallen dat hij schaatsen wel erg leuk vond en dat hij dat echt wel nog eens wilde doen, lag de keuze een beetje voor de hand. Alleen nog uitzoeken waar we dit konden doen. Lees: waar we het schaatsen konden combineren met een ander bezoek.
WINTER IN OOSTENDE
Het werd Winter in Oostende.
Na het schaatsen konden we nog eens in een museum binnengaan of eens een super frisse neus op het strand halen. En dat lichtspektakel in Oostende zag er ook wel cool uit.
Zo gezegd, zo gedaan. Handschoenen, mutsen, sjaals en de jassen werden verzameld; beter te veel dan te weinig mee.
SCHAATSEN OP DE VIJVER
Door ons onorthodox aankomstuur, zo ongeveer pal op de middag, konden de kinderen lange tijd genieten van een zeer kalme ijspiste van Winter in Oostende. Fenomenaal hoe ze de piste op de vijver van het Leopoldpark gelegd hadden.
En een kalme ijspiste, wil zeggen dat er ruimte is om snelheid te maken.
De kinderen kunnen behoorlijk schaatsen maar de obligate valpartijen met bijhorende natte broek of nieuwe blauwe plek waren er toch ook bij.
En net op het moment dat iedereen het gehad heeft, beslist G om nog dat aller-allerlaatste rondje te schaatsen, maar dan wel ‘volle paté’.
En dat was er te veel aan.
DAT RONDJE TE VEEL
Daar midden op de piste zat G tranen met tuiten te wenen. In zak en as. En zijn linker pols ondersteunend.
We wisten genoeg…
Het actieplan ‘wat als er één toch zou vallen‘ kon geactiveerd worden. Zoeken naar de dichtstbijzijnde spoed, plaat laten nemen en dan horen dat er inderdaad iets niet pluis is in die pols. Gelukkig zijn de botten van een jong kind nog zo ‘flexibel’ dat er ‘enkel’ sprake is van een groenhoutsbreuk. Maar toch.. 3 weken gips en dus even zolang geen voetbal, geen turnen en geen zwemmen maar wel extra in de watten gelegd door mama en papa en (op instructies van mama en papa) door de 2 broers.
Zo dat kunnen we dus ook weer afvinken. Hebben we ook weer gehad. We maken ons geen illusies… onze roekeloze en alles uittestende en geen gevaar kennende (maar wel heel lieve – laat dat duidelijk zijn 😉 – ) G heeft zijn lesje niet geleerd…
PLAN B
En die andere musea die we zouden gaan bezoeken? Of die fikse strandwandeling? Dat zal voor een volgende keer zijn.
Plan ‘B’ was snel nog een beetje suiker naar binnen werken en dan gewoon lekker terug naar huis; lekker in de warmte was bekomen van de emoties.
Dat de kinderen dit allemaal een heel spannend verhaal vonden, is duidelijk gebleken. G en L vergelijken nu constant hun eigen gips-avontuur en R die zei daarstraks bij het slapengaan dat hij het eigenlijk wel leuk vond dat niet alles altijd volgens plan verliep omdat ‘we dat als team het probleem kunnen oplossen’.
Tja, look at the bright site…
Haha. De plantrekker. Heerlijk stukje tekst! Wij noemen het ziekenhuis vaak ons buitenverblijf. Dus in dat opzicht hoort jullie uitje per-féct op deze blog. 😉😘☺