What about the kids?

HUH ?

Een vaak terugkerende vraag die we krijgen, is … hoe doen jullie dat? Worden de kinderen dat niet beu? Blijven jullie niet eens graag thuis? en als jullie dan op pad zijn… is dat niet lastig voor de kinderen? 

Ewel, eigenlijk is het antwoord heel eenvoudig.

Nee, de kinderen worden dat (toch tot nu toe) niet beu. Integendeel… steeds vaker zijn ze ook een van de vragende partijen om iets nieuws te gaan ontdekken.

Natuurlijk gaat dat allemaal niet van zelf.  De ingesteldheid van de kinderen is niet aangeboren maar eerder iets aangeleerd; het verhaal van nature en nurture. Maar iedereen kan het. Het is geen geheime formule.

 

• Betrokkenheid

Het belangrijkste zit eigenlijk in het betrekken van de kinderen bij de uitstap of de vakantie. Geef ze het gevoel dat ze deel uitmaken van het ‘organiserend comité’.

Zij stappen dus nooit – een verrassingsuitstap niet te na gesproken – zomaar in de auto om ergens God weet waar te velde of ter stede uit te stappen.  Op zo een manier zouden ze het niet lang volhouden; logisch ook, wie wel ?

Pas op, het is nu niet dat we samen aan de keukentafel Wikipedia opzetten en die beginnen voor te dragen. Stel je voor … om van te gruwelen. Zelfs al zouden we dat willen, het zou bij die gasten van ons niet pakken. De fakkels voor de protestmars zouden snel ontstoken worden.

Nee, een kind moet het gevoel hebben dat ze vat hebben op hetgeen staat te gebeuren: waar gaan we naartoe, wat gaan we zien, waarom gaan we daarnaar toe, wat hebben we er al eens over gezien,… daarover gaan vele van onze gesprekken.

 

• Inspraak

Hoe ouder de kinderen komen, hoe meer zij ook aangeven dat ze ook wel eens in een papieren reisgids of op het eindeloze internet willen rondsnuffelen wat er op een bestemming te zien is.

Echt iets opzoeken is natuurlijk niet evident. Ze lopen al snel verloren op het worldwide web maar beetje bij beetje zal dit wel groeien.

Echt en volledig inspraak hebben ze natuurlijk niet; kan ook niet. De uiteindelijke beslissing ligt – ik zou zeggen ‘uiteraard’ – bij ons. Wij zijn het die alles bekostigen … en als we de kinderen zouden laten doen, zou het een dure bedoening worden.

Dus inspraak geven, is eigenlijk gewoon je kinderen aan het woord laten wat zij graag zouden doen, wat hun verwachtingen zijn en hier rekening mee proberen te houden. Ofwel is hetgeen op het verlanglijstje staat een haalbare kaart, ofwel gaan we op zoek naar een haalbaar alternatief.

 

• Liaisons

Hoe vaker we er op uit trekken, hoe meer we ergens het zogenaamde broertje of zusje van iets anders dat we al eens gezien hebben, terugzien.

Altijd leuk. Werkt altijd. Laat ons zeggen dat de puzzelstukjes op die manier zonder veel moeite in elkaar vallen.

Wijzelf leerden destijds het verhaal van bijvoorbeeld Willem de Veroveraar via onze geschiedenisboeken, vaak door gewoon van buiten te blokken en als we geluk hadden kon een bevlogen geschiedenisleerkracht ons warm maken om er zelfs eens een boek uit de bibliotheek over te ontlenen.

Maar als je dat verhaal zowel in het Engelse Battle hoort, als in het Franse Bayeux, dan blijft dat verhaal aan de ribben kleven. En zo kunnen we nog tal van voorbeelden opsommen. De moeilijkste verhalen glijden zo binnen als je enige connectie met het onderwerp voelt. En waar kan je die connectie beter voelen dan op de plaats des (on)heils.

Dit geldt niet alleen voor geschiedenis maar ook voor kunstwerken. Ik zie mezelf nog ploeteren over het boek van esthetica zonder de werken in het echt gezien te hebben. Ik kan niet ontkennen dat er een gevoel van warme trots door mijn aderen stroomt als we de kinderen onder elkaar horen vertellen over de Nachtwacht of de Mona Lisa of de Moord op Marat.

Kinderen die spontaan verbindingen leggen tussen de verschillende locaties, is prachtig om zien.

 

• Afwisseling

We bieden wel het een en ander aan aan onze kinderen, dat kunnen we niet ontkennen. Maar kinderen zijn gewoon grote mensen in het klein en waar grote mensen leven van het gezegde ‘verandering van spijs doet eten’, geldt dit niet anders voor de kinderen.

Klinkt logisch maar is toch niet onbelangrijk.

 

• Routines

Toch is het niet onbelangrijk om hier en daar bepaalde routines te hebben; al beperken die routines zich bij ons wel heel sterk.

Voor de gewone daguitstappen, kunnen die kleine routines gaan van het smeren van boterhammetjes om een paar uur later in de auto samen op te eten. Dit werkt altijd want voor de kinderen is het gekende kost en het doet de tijd in de auto sneller gaan.

Er liggen ook altijd, maar dan ook altijd, boeken in onze auto. Nee, onze kinderen kijken geen schermpjes in de auto. Hoogst uitzonderlijk mogen ze eens een tablet meenemen maar daar blijft het bij.  En geef nu toe, er bestaan toch oneindig veel fantastische boeken, magazines voor kinderen en strips.

We zetten ook steevast de GPS op. Zo kunnen de kinderen de weg mee volgen en moeten ze niet vragen ‘is het nog ver’.

Tenslotte hebben we van die ultra zachte dekentjes in de koffer van de wagen. Als we pas ’s avonds laat huiswaarts keren, kunnen ze dan wat soezen onder zo een dekentje. Tja, als je zelf een dekentjes-mens bent, dan snap je het wel…

Op de grotere vakanties komen er nog een aantal andere routines bij. Het zijn eigenlijk geen echte routines, maar wel dingen die gaandeweg ‘gewoon’ geworden zijn.

Het leukste is dat er op onze trips spontaan een of meerdere ‘roadsong’ ontstaat. Zo een liedje dat in het hoofd blijft hangen en heel vaak gespeeld wordt en waar je bij het beluisteren ervan na de trip, eigenlijk instant terug naar die ene reis gekatapulteerd wordt.

Wat hebben we al gehad? Louise van Gers Pardoel, Shine on me van Dan Auerbach, Loch Lomond, Gente di mare van Eros Ramazotti, …. noem maar op. En als het liedje gaat over de bezochte plaats, zijn dat dubbele punten 😉 .

Vaak maken we ook een soort boekje waar de kinderen tijdens de rit in kunnen bladeren. Ze kunnen dat al het een en ander zien waar van datgene waar we naartoe rijden of ze kunnen al even spieken in het interieur van de vakantiewoning. Toen ik dat voor het eerst deed, dacht ik dat het eigenlijk niet leuk was voor de kinderen maar de volgende erna kwam de vraag ‘we krijgen toch weer zo een boekje’ al heel snel; dus het wordt geapprecieerd…

 

• Het blijven kinderen – du-uh

Tuurlijk blijven het kinderen en liggen de grenzen van hun geduld of hun attention span op een andere plek (lees: lager oftewel sneller bereikt) dan bij volwassenen. Het is aan ons om die grenzen beetje bij beetje uit te rekken maar deze wel te respecteren.

Genoeg is genoeg.

We mogen niet verwachten dat de kinderen bij bijvoorbeeld elke vitrine of kunstwerk alles gezien hebben. Hell no. Hoe mooi een museum ook is, je moet keuzes maken om alles ook voor de kinderen verteerbaar te houden. Nu, op dat vlak hebben we wel geluk… die gasten van ons zijn al veel gewoon en willen vaak ook zo veel als mogelijk zien.

Wat ook helpt bij de vertering van de informatie,  is een goede audiogids. Een gouden raad, is er een audiogids in een taal die je kinderen begrijpt, schaf die dan aan. We hebben ons die enkele euro’s nog nooit beklaagd.

 

• Niet betuttelen

Kinderen zijn niet dom, zoveel is zeker. Het is dan ook niet nodig om hen in een museum of waar dan ook te betuttelen.

Vaak krijgen de kinderen de vraag, of ze geen zoektocht of opdrachten willen doen in het museum. Meestal vragen we dan snel even wat die zoektocht dan wel zal zijn en beslissen de kinderen of ze die willen doen of niet. Toegegeven, er zitten goede dingen tussen, maar heel vaak hebben dergelijke vormen van entertainment enkel het resultaat dat de kinderen het museum zelf niet meer zien maar enkel op zoek zijn naar de ‘vraagjes’ of de ‘schermpjes’… en schiet de speurtocht dus serieus zijn doel voorbij.

We zijn er dus geen echte voorstander van.

Echt waar ! Een kind kan elk museum aan. Ok, er zijn onderwerpen die enkel voor grote mensen zijn… dat spreekt voor zich. Ook musea over bijvoorbeeld de zware onderwerpen als concentratiekampen zijn nu niet echt voer voor kinderen; maar voor de rest geldt 1 regel… alles kan. Je zal verbaasd zijn dat een plek waar jij van denkt ‘bah , dat is echt saai’, toch op de een of andere manier tot de verbeelding van de kinderen spreekt. Een kind zal er altijd wel iets speciaals kunnen uitpikken. Trust me on this one!

En wat na de reis of de uitstap?

Uit het oog, is uit … de gedachten. En dat willen we natuurlijk vermijden.

Ons toilet – ja inderdaad, ons toilet als zijnde de plaats waar je echt op je gemak (pun intented) kan genieten van de foto’s – hangt vol van foto’s over onze uitstappen.

Ook in de keuken hangen er vele foto’s van onze reizen. Hang daar een wereldkaart bij en een kaart van België en je hebt gegarandeerd elke dag voer voor gesprekken tijdens ontbijt, lunch of avondeten.

Dus.. what about the kids

En om terug te komen op het begin… ja, we zijn ook graag thuis – natuurlijk – maar we zijn ook graag weg; zolang het maar met elkaar is.

Dus What about the kids?? They are really all right !