Hij was echt aan het aftellen, onze G, naar de dag dat hij uit het gips mocht en terug die onbesuisde zelve kon zijn.
Veertien dagen ging het goed.
Wij dus plannen maken om toch eindelijk nog eens naar Parijs te gaan. Die gele hesjes hadden ons er nu al lang genoeg weg gehouden. En ook tijd om de verjaardagsuitstap van de oudste zoon te maken. Mea culpa. Het is een beetje het lot van een jarige die het laatste in de rij van de jaarwisselingsfeesten staat om steeds weer te maken te krijgen met ouders die op het ogenblik van de verjaardag een beetje een overload aan feesten gehad hebben. Het is niet dat we niet beter gepland hadden. Hij was normaal gezien voorzien voor februari maar besloot om toch een maandje vroeger aan te kloppen. Eigen schuld dus (sorry L…😉 ). Maar dit ter zijde…
Dus wij met volle enthousiasme maar plannen maken.
VAN GIPS NAAR GIPS
En toen ging het weer mis.
Opnieuw de jongste. Brak hij toch niet zijn been en moest hij dan toch niet 6 weken (6 weken !?!) in het gips (en we spreken over een gips tot aan zijn lies) en in de bijhorende noodzakelijke rolstoel. We verzekeren je, voor hem geen pretje maar voor ons ook niet. Wat een gesleur.
En dan prijs je je gelukkig dat je gezond bent en dat die rolstoel hier maar tijdelijk in huis is.
Me-ga-veel respect voor rolstoelgebruikers hadden we al maar nu nog meer. Wat een gedoe. Steeds nadenken of je ergens binnen kan, kan je ergens gaan zitten, iets gaan eten; oei, nee, daar is geen hellend vlak; oei, we moeten even via een achterdeur van een achterdeur naar binnen gaan omdat het enkel zo wel lukt – maar niet met toch wel dat extraatje aan moeite. Jeetje, onze infrastructuur is niet echt voorzien op rolstoelen. Zelf de kleinste trap, helling of opstapje, dat voor gewone stappende medemensen haast onzichtbaar is, is een obstakel van jewelste voor die wielen. En onze G heeft dan nog ‘geluk’ dat hij geduwd of gedragen en gepamperd kan worden. Doe dat maar eens alleen. Het is al gezegd, onnoemelijk veel ontzag voor zij die ‘ervoor staan en er noodgedwongen door moeten’.
STERKER DAN ONSZELF
Dit gezegd zijnde, we zouden onszelf verloochenen als we ons zouden laten afschrikken door die vier wielen. Nee, we zouden en zullen niet thuis blijven.
We dachten dus, we doen gewoon door met onze uitstapjes en we krijgen dat wel allemaal voor de bakker.
REALITYCHECK
Mmm, toch beter eventjes op voorhand checken of dit of dat museum of site wel toegankelijk is voor mensen in een rolstoel.
WAT? That’s when reality hits you in the face…
Ofwel is die informatie niet op de website beschikbaar, ofwel staat er sec dat het niet mogelijk is (ok, voor sommige a-typische plaatsen is dit tuurlijk wel begrijpen – maar daarom niet minder sneu), ofwel kan je lezen dat het museum slechts gedeeltelijk voor rolstoelen toegankelijk is; lees: enkel de benedenverdieping. En dan hangen de topwerken natuurlijk niet op de benedenverdieping. BAH.
Ok, we werden ons dus nog meer bewust van een van de problemen waar rolstoelgebruikers dagdagelijks mee te kampen hebben. Een schande. Niemand zou moeten verstoten zijn van al dat moois. In de ideale maatschappij zou alle voor iedereen toegankelijk moeten zijn. Helaas is dit nog niet het geval. Toegegeven, er worden wel heel wat inspanningen gedaan en het zal haast nooit meer voorkomen dat er bij een renovatie niet gedacht wordt aan het gemak van de rollende medemens.
Het zou dus beter kunnen.
ANDERE BRIL
Maar er zijn ook plaatsen waar er zich geen probleem stelt en waar alles ingericht is met deze rollende groep in het achterhoofd.
En daar gaan wij dus de komende zes weken naar toe !
Bij elk bezoek de komende zes weken, zullen we dus niet alleen op zoek gaan naar mooie kunstwerken of prachtige verhalen maar zullen we steeds weer in de verte turen of er ja dan neer een hellend vlak is; of de gangen breed genoeg zijn; of de kijkkasten niet op een veel te hoge hoogte geplaatst werden; of de toiletten bereikbaar zijn en of er ook een toilet is dat groot genoeg is om binnen te rijden.
We zullen alles dus met een andere bril bekijken.
The game is on ! Wij gaan dus op zoek naar die plaatsen waar we zonder problemen kunnen in ronddolen; met G in de rolstoel welteverstaan ! Iemand een voorstel ??
Maar opnieuw, we prijzen ons gelukkig dat we er normaalgezien na 6 weken van af zijn.
Helaas is de werkelijkheid voor vele andere niet zo gunstig.
In de USA is bijna alles goed rolstoeltoegankelijk ;-). Leuk tripje??
Mmm aanlokkelijk. 😂 alleen op het vliegtuig zal het niet meevallen, vrees ik …