Zo van ‘opera en Ballet’- DAT DEDEN WE NOG NOOIT !
Wat doe je als je kaarten voor een dansvoorstelling hebt, en een van je kinderen is plots minder mobiel (lees: hij breekt zijn been 🙁 ). Gaan natuurlijk.
En we zagen het volledig zitten om naar Antwerpen te gaan naar een voorstelling van het Koninklijk Ballet van Vlaanderen. Logisch dus dat we hiernaar uitkeken. Qua danskwaliteiten zou het in elk geval top zijn.
PRIMEUR
We hebben al veel van cultuur gedaan, maar een echter dansvoorstelling nog nooit. Tja, wat wil je met 3 jongens (oké, 4 als we de papa erbij nemen) in huis die – voorlopig althans – de genen van de mama blijkbaar (nog) niet geërfd hebben. Voorlopig dus geen tafeldansers bij de kroost.
Maar hey, wat niet is, kan nog komen 😉
KINDERVOORSTELLING
We hadden al lang kaarten gekocht voor de kindervoorstelling ‘Als niemand mij ziet‘ van choreograaf Jonas Vlerick. Het is de eerste dansvoorstelling voor kinderen die het Ballet van Vlaanderen in elkaar gebokst had.
Toen we de kaarten kochten, was de link met de campagne tegen pesten niet door ons gelegd. We wisten dat het een voorstelling was die de etterende zweer dat het pesten toch wel is, aankaart. Goed onderwerp dus om eens met de kinderen naartoe te gaan. En nu we pal in de week tegen pesten zitten, zijn we er – natuurlijk – nog meer dan ooit van overtuigd dat alle middelen goed zijn om iedereen, volwassenen inclusief, beducht te maken dat pesten niet hoort. Leven en laten leven is dan ook een nobele levensleuze.
WAT VONDEN WE ER VAN?
Aangezien we nog nooit naar ballet of een andere dansvoorstelling gegaan waren, gingen we de theaterzaal volledig zonder verwachtingen binnen. Kan ook niet; als je niet weet wat je kan of mag verwachten…
En het was ronduit schitterend. A-dem-benemend gewoon.
Het verhaal over het pesten werd verteld door iets meer dan een handvol getalenteerde jonge balletdansers die het beste van zichzelf gaven op de live gespeelde pianomuziek van Claude Debussy en Erik Satie en op de live gezongen operamuziek.
Wat een gracieuze dansers, wat een virtuoze pianist, wat een stem van de zangeres en wat een verhaal en natuurlijk wat een boodschap !
Het was verrassend hoe snel de kinderen door hadden hoe het verhaal, dat dus zonder woorden verteld werd (want van de operamuziek … daar konden we niets van begrijpen) in elkaar stak. Wie welke rol speelde en wie goed of kwaad belichaamde en hoe de slinger steeds weer van links naar rechts ging; het ging er bij alle – muisstille – kinderen in de zaal heel vlot in.
Hoe we het vonden? Heel goed.
Voor herhaling vatbaar? Absoluut !
en wat met de rolstoel?
Voor de voorstelling stuurden we een mailtje naar Theater ’t Eilandje waar de voorstelling doorging. Blij verrast waren we dat zij ons zo goed als onmiddellijk opbelden om te bespreken hoe we het makkelijkst van de voorstelling zouden kunnen genieten.
En eens ter plaatse werden we echt in de watten gelegd. Reeds bij het inchecken werd bezorgd bevraagd of we wisten wat we moesten doen. En eens aan de zaal, werd met niet minder dan 3 mensen van het Theater uitgezocht hoe we het nu gingen doen. Chapeau. Werkelijk chapeau.
nadien
Het was een prachtige namiddag en dat niet alleen door de voorstelling. We hadden het weer mee én we zaten in een prachtig stukje Antwerpen.
Zeg nu zelf, van de ondergaande zon op het prachtige Havenhuis genieten, er zijn toch slechtere dingen.
