Het verhaal van de heilige Dimpna leest als een ware thriller.
Moeten vluchten om te ontsnappen aan je vader omdat die met jou wil trouwen. Vluchten over het vasteland om uiteindelijk als kluizenaar in de Vlaanders te belanden en daar in het grootste geheim voor armen en behoeftigen zorgen. Ontdekt worden in je schuilplaats om opnieuw de hand van je vader te weigeren met desastreuze gevolgen… onthoofd worden door je vader.
Het overkwam Dimpna, de dochter van een Ierse koning.
Het 7de eeuwse verhaal gaat verder dat de relieken van Dimpna naar Geel werden overgebracht. De begraafplaats werd een oord waar pelgrims steun en genezing voor geesteszieken kwamen zoeken. Vandaar dat Dimpna heilig verklaard werd en we nu spreken van de heilige Dimpna, patroonheilige van de bezetenen en de geesteszieken en de beschermheilige tegen epilepsie en krankzinnigheid.
Het zou op de plaats van de onthoofding van Dimpna zijn dat er vanaf de 12de eeuw in Geel een gasthuis was waar behoeftige zieken, armen en pelgrims konden komen. Ze werden er verzorgd en kregen er een boterham en een bed.
Vandaag de dag is er op die oorspronkelijke locatie geen gasthuis meer. In de jaren 70 werd beslist om de mooie 18e eeuwse gebouwen te behouden en er een museum in onder te brengen.
Voor we dit museum bezochten, wisten we eigenlijk niet veel over het gasthuis, en al evenmin over de patroonheilige.
Eerder toevallig kwamen we op een zondagmorgen terecht op de website van het museum en geraakten we geïntrigeerd door het verhaal. De foto’s die we zagen van de site gaven ons nog meer zin om ons in de auto te smijten en een ritje heen en terug Geel te maken.
Bij aankomst bleek dat dit geen foute beslissing was geweest.
De site is doorleefd. Je ruikt en voelt gewoon dat er zich op die plaats een bijzondere geschiedenis heeft plaatsgevonden.
In het museum zelf kom je in het eerste gedeelte meer te weten over hoe leven in het gasthuis er aan toe ging. Via de audiogids luisterden we naar verhalen over het wel en wee in de verschillende afdelingen van het gasthuis. Zo wandelden we onder andere door de apotheek, de keuken of de moederskamer. Heel boeiend.
In het tweede deel leerden we dé Dimpna kennen.
Het was een aangename kennismaking; zowel met Dimpna als met het museum.
We kunnen alleen maar aanraden om er zeker ook eens binnen te springen als je in de buurt bent.