If we had no winter, the spring would not be so pleasant !
(Anna Bradstreet)
En zo is het.
Niets heerlijker (allé, bij wijze van spreken toch) dan na een donkere winter en een paar gure en grijze naweeën ervan in de ontluikende lente, dan toch eindelijk de eerste zonnestralen te voelen.
Nee, zonnekloppers zijn we niet. Bakken en braden en om het half uur van kant veranderen, is niets voor ons. (ook niet gezond btw…my 5c)
Maar zo die eerste zonnestralen…. daar genieten we toch wel van. Niet te warm, niet te koud, een dekentje van warmte op ons bleke en naar vitamine D snakkend wintervelletje.
En waar kan je dat beter doen dan aan zee? Maar welke zee? Geen makkelijke vraag voor ons want we zijn nogal picky;… zeker op een zondagmorgen en we de wijzers van de klok ongenadig verder zien tikken.
Keuze te over natuurlijk. Zowel de Franse kust met de prachtige Caps, Wissant of Wimereux; als natuurlijk de Belgische en Nederlandse kust behoorden tot de mogelijkheden.
OP NAAR DE NOORDERBUREN
De keuze viel deze keer op de kustlijn van onze noorderburen.
Middelburg kwam in ons vizier. – Aha. ooit als kind gedaan met de fiets. In mijn herinnering een heel idyllisch, rustig en typisch Nederlands stadje. Dus dit zou het worden. En het strand? Dit zouden we vinden in Domburg.
Alia jacta est. De kogel was door de kerk. Strandspullen verzameld, boterhammetjes gesmeerd want een blik op de klok leerde dat het middaguur toch al flink genaderd was.
We zouden een bezoekje brengen aan het Zeeuws Museum. Geen idee wat we te zien zouden krijgen maar een blind date zal ook wel een keer leuk zijn.
VERRASSENDE BLIND DATE
Eens geparkeerd en de buikjes vol, wandelden we naar het museum. En toen… overviel ons een waw-gevoel. Niet te doen. We kwamen terecht op een zonovergoten binnenplein van wat vroeger een abdij was. Prachtig gewoon. Een instant vakantiegevoel right in our face. Daar op dit binnenplein zouden we wel een hele middag kunnen zitten; onder de ontluikende bomen met een kopje heerlijke koffie. Een hele middag werd het niet, maar toch wel een klein deeltje van de middag; een deeltje net genoeg om inderdaad die koffie op te slurpen.
Hop, eerst het museum binnen. Interessant. We startten in de wonderkamer op de zolderverdieping waar in houten kist-kamers (beter kan het niet omschreven worden) allerlei schatten uit het verleden werden getoond. Heel veel om zien. Misschien wel wat te veel om zien – van mummies, tot lansen, van poppetjes tot knopen.. een amalgaam van hebbedingetjes van destijds dus.
Eenmaal hier verzadigd, kwam de geschiedenis van Zeeland op ons af. In een van de zalen hingen gi-gan-tische wandtapijten. Wandtapijten, hoe saai zou je kunnen zeggen. Maar het is net in deze kamer dat we toch behoorlijk lang gebleven zijn. Elk wandtapijt vertelde het verhaal van een van de beroemde zeeslagen uit de 18de eeuw. En zoals gezegd, kinderen en verhalen. Heerlijk en fascinerend vonden ze het. TOP.
Geheel in contrast met de zachte kleuren van de rest van het museum kwamen we op de laatste verdieping in een wereld van hippe, kunstige en verrassende kleuren terecht. Leuk om zien. Je moet het gewoon zien….
Een vrolijk afsluiter van het museum.
OP NAAR HET STRAND
En zoals gezegd, hierna reden we verder naar het tot dan toe echt onbekende Domburg. Even gaan genieten van het rustige strand. Hadden we gedacht.
Domburg blijkt namelijk dé hotspot te zijn voor vele Duitse toeristen. Blijkbaar zou deze plaats voor vele Duitsers de dichtst bijzijnde kust zijn.
We vonden een plaatsje aan het strand en de funpart of the day kon beginnen…
DE INNERLIJKE MENS
We sloten de dag af met een heerlijke pannenkoek en bolden moe maar voldaan terug huiswaarts.
Hebben jullie ook van die mooie plekjes aan de Nederlandse kust?
