Kunst tussen de koeien en paarden – BIZAR in ZARLARDINGE

Lockdown 2.0

Het kwam niet in het minst als een verrassing uit de lucht gevallen, die strengere maatregelen om het coronavirus terug in te dammen. Ondanks het feit dat we al maanden onze sociale contacten op een amper zichtbaar laag pitje gezet hebben, hebben we duidelijk collectief een dikke vette onvoldoende gehaald. Net als bij een slecht schoolrapport kunnen we ook niets anders zeggen dan ‘de cijfers spreken voor zich’.

Op school krijg je dan een vakantietaak, een B-attest of erger nog, een C-attest. Helaas marcheert dat niet zo als we het over corona hebben. Slechte cijfers betekenen hier strengere maatregelen richting ‘volledig terug in je kot’. We wisten dat het er zat aan te komen. In onze naïviteit en optimisme hadden we plannen gesmeed voor de vakantie. Helaas vielen deze één voor één in het water. Nee, geen vakantie aan de Zuid-Franse Rivièra, nope. En ook voor dat weekendje aan onze eigenste Belgische kust vreesden we. Zouden we kunnen, zouden we mogen, ja, nee, toch niet, toch wel ? Uiteindelijk beslisten we om het maar niet te doen. Het voelde niet goed. (Iedereen beslist daar voor zichzelf over maar wij wisten op voorhand dat we nu nog niet het juiste vakantiegevoel zouden hebben.)

Maar geen nood. Plan A werd plan B en plan B werd plan C. We hebben ondertussen geleerd om bijzonder flexibel te zijn. Een figuurlijk spagaat is ons niet langer vreemd. En eigenlijk, die onverwachte plannen C, D, of Z zijn eerlijk waar nog nooit tegengevallen.

We moeten en zullen dat C-beest verslaan. Basta.

Naar buiten

Net zoals tijdens de eerste lockdown stond het onmiddellijk vast dat we elke dag zouden gaan wandelen. Kort of lang, zon of regen, het maakt niet uit, we gaan wandelen. De moraal zouden we al stappend hoog houden. Kop omhoog, borst vooruit en de voeten tussen de bladeren, in het zand of gewoon op het asfalt.

Waar onze mogelijkheden om er op uit te trekken bij de vorige lockdown beperkt waren tot die plaatsen waar we te voet of hooguit met de fiets geraakten (wat in ons geval dus niet bijster ver was 😉 ), zijn we op dat vlak echt wel verwend door ‘Brussel’. We mogen overal naar toe rijden. Ewel, dat zullen we dan ook doen.

Maar we blijven wel mensen die projectjes nodig hebben. De trage wegen in het Kortrijkse zijn nu al goed verkend (en blijven zeker een aanrader). Nu gaan we op zoek gaan naar het openbaar kunstpatrimonium. Niet alleen onze steden maar ook het platteland zijn serieus overgoten door allerhande fraaie kunstwerken. We zullen de komende tijd geen kunst kijken in een museum maar buiten de musea.

Zarlardinge

Voor de eerste wandeling trokken we naar het piepkleine Zarlardinge. Inderdaad, Zarlardinge.

Wij hadden er eigenlijk nog nooit van gehoord. Maar nu weten we dat deze gemeente met de goed bekkende naam een deelgemeente is van ‘Giesbergen’, Geraardsbergen dus. In deze deelgemeente ten westen van de mattentaartenstad, loopt een wandelroute met de uitnodigende naam BIZAR. Dat de ‘ZAR’ van Zarlardinge kwam, hadden we snel door. Maar dat de ‘BI’ staat voor de combinatie van Kunst en Natuur, klonk ons meteen als muziek in de oren.

Dat van die combinatie van Kunst en de Natuur mag je best wel letterlijk nemen. De kunst werd namelijk onder andere effectief tussen de koeien, paarden, pony’s of schapen geplaats. Best wel origineel.

BiZAR

De wandeling bestaat uit twee wandellussen die perfect gecombineerd kunnen worden. De kunstroute is 4 km lang en de uitbreidende natuurroute is om en bij de 3 km.

Het plan was om beide af te wandelen. 4 kilometer is nu ook niet overdreven lang. Piece of cake, leek het ons. Leek. Inderdaad. Waar we als stadsmensen helaas – en tot onze grote schaamte – geen rekening mee hadden gehouden was het feit dat de combo ‘aarde en regen’ meestal leidt tot een drassige grond. Tijdens de kunstroute was geen enkele modderpoel onoverkomelijk. Echter, bij het naderen van het punt waar we moesten kiezen om de natuurroute in te slaan, werden we er door een meer ervaren wandelaar op gewezen dat we misschien wel niet het meest gepaste schoeisel uitgezocht hadden. Een blik op zijn wandelschoenen was voldoende om te begrijpen wat hij bedoelde. Waar zijn wandelschoenen eindigden en zijn broek begon, was door de modder niet meer te ontrafelen. We beslisten dus om niet met onze witte sneakers (shame shame) in de modder te stappen en ons te concentreren op de kunstroute. Voor het tweede deel komen we zeker nog eens terug.

En die kunst, is best wel verrassend. Het leuke is dat het werken zijn van lokale kunstenaars. Zo is er onder andere poëzie van Lieve De Smet, de kalligrafie van Lieve Depessemier en de keramiek van Roland Durieux. In de zomermaanden worden de permanente werken nog aangevuld met een twintigtal tijdelijke werken. Ook daarvoor zullen we volgende zomer eens moeten terug gaan.

Kortom: het was best een leuke wandeling om deze herfstvakantie mee te openen !

Praktisch: de wandeling begint gewoon lekker makkelijk aan de kerk van Zarlardinge. Voor de rest: volg de pijltjes!