🇧🇪
Mechelen, de Stad van de Maneblussers, was een stad waar we, tenzij om professionele redenen, nog niet geweest waren.
Maar wat we er ‘en passant’ van gezien hadden, deed ons wel verlangen naar meer. De opening van een gloednieuw museum in het Hof van Busleyden bleek de ideale gelegenheid om hier eens werk van te maken. Toegegeven, het verhaal van de clash tussen het Hof van Busleyden en het Hof van Savoye, zoals sappig verteld in het luisterverhaal van Het Geluidshuis, deed ons, kinderen absoluut inclusief, écht overstag gaan. De verwachtingen waren dan ook hoog gespannen.
Het was een bijzonder zonnige dag om naar Mechelen te trekken. We konden niet anders dan genieten van de wandeling van de parking naar het museum. De met kasseien geplaveide straten gaven ons een instant vakantiegevoel, pluspunt bij dus. Het doorkruisen van de stad was dan ook helemaal geen grote moeite, integendeel. Zo passeerden we naadloos de grote markt en de prachtige Sint-Romboutstoren (die we wegens tijdsgebrek voor een volgend bezoek moesten houden) om uiteindelijk aan het museum te arriveren.
We konden het niet missen; de wapperende vlaggen lokten ons naar de ingang.
Wat een façade, wat een plein, … de eerste indruk van het prachtig gerestaureerde Hof was er een van ‘waw’. En aangezien het gezegde gaat ‘there is only one chance to make a first impression’ kon het al niet meer mis gaan.
Eenmaal binnen kon je zien dat niet op een inspanning of een kost meer of minder gekeken was. Niets was aan het toeval overgelaten.
Er werd ons een familieparcours voorgesteld waarbij de kinderen in elke zaal een opdrachtje zouden krijgen. Aangezien er geen audiogids was, klonk dit parcours hen als muziek in de oren. Toegegeven, die gastjes van ons zijn verslaafd aan audiogidsen en als die voorhanden zijn, worden die gretig beluisterd.
Met de opdrachtenkaart voor het parcours in de handen en de sticker van het Hof op de borst gekleefd, traden we toe tot de 16de eeuw met als één van de hoofdrolspelers de in dat andere Hof, het Hof van Savoye (waar de rechtbank van eerste aanleg nu zijn onderkomen vindt), wonende Margaretha van Oostenrijk.
Tijdens dit bezoek waren we wel wat verrast door hetgeen we te zien kregen. We kwamen zonder vooroordelen naar het museum maar wel met grote verwachtingen. We dachten een ‘klassiek’ museum te zien te krijgen, maar dit bleek niet het geval te zijn. We kregen daarentegen een eerste speeddate met de stad en met haar rijke geschiedenis van de tijd van Margaretha van Oostenrijk. We vergaapten ons aan Joris en de draak, aan de Begijntjes, aan prachtige albasten schilderij-sculpturen, en natuurlijk aan de bijzonder fragiele Besloten Hofjes. Dat laatste verraste ons bijzonder. Wat op het eerste zicht een duffe bedoening bleek, werd met de tekst en uitleg die we erbij kregen de reden om op onze passen terug te keren en deze kunstwerken opnieuw vol bewondering en ontzag te bekijken. Het waren stuk voor stuk pareltjes met elk een eigen onverkende en jammer genoeg vaak onbekende geschiedenis. Eigenlijk waren dit de Playmobil speelhuisjes voor de Gasthuiszusters. Als dingen maar eventjes konden spreken, dan zouden deze Hofjes hun geheimen misschien wel prijs geven. Helaas…
Als laatste opdracht voor de kinderen, konden zij op zolder zelf eens proberen om een Besloten Hofje te maken. Wijzelf konden ons neervlijen in de zachte sofa’s die op ons leken te wachten.
Het museum was misschien niet echt wat we er van verwacht hadden. We verwachtten terug huiswaarts te keren met een klare kijk op wie of wat Margaretha van Oostenrijk was en hoe de verschillende notabelen in invloed hadden op Mechelen en omstreken. Toegegeven, dat is misschien onbegonnen werd. De Europese vorstenhuizen hebben het ons ook niet makkelijk gemaakt. Ze waren niet vies van een huwelijksintrige meer of minder; van een paar bastaardkinderen (en als het even kon het liefst bij verschillende vrouwen) en bovendien waren de oorlogsperikelen een noodzakelijk maar o-zo geliefd kwaad.
Wat we wel misten, was misschien wel een beeld van hoe het gebouw er destijds langs de binnenkant moet hebben uitgezien; vooral naar het hoe en het wat en het waarom van de Stove waren de kinderen benieuwd…misschien komt dit wel nog. Uiteindelijk is het museum nog maar pas geopend.
De korte kennismaking met de Stad en met de befaamde Margaretha van Oostenrijk hebben ons wel warm gemaakt om nog wel eens naar deze stad terug te keren. Er blijken nog aardig wat musea te zijn die een bezoekje waard zijn.
En is dat niet wat een museum uiteindelijk is; een trigger om meer te weten willen komen over iets? Daar zijn ze in Mechelen dus wel degelijk in geslaagd.
Link naar het luisterverhaal van Het Geluidshuis
