Als 2 honden vechten om 1 been, … Je kent het spreekwoord wel.
Maar de derde loopt er niet altijd mee heen. Het spreekwoordelijke been kan ook tussen de vechtersbazen verdeeld worden .En dit is nu net wat er gebeurd is met Moresnet.
Het verhaal van Moresnet is een unicum, een verhaal op zich waard maar ontegensprekelijk intriest voor de ontheemden die er woonden en die nooit wisten bij wie ze nu eigenlijk hoorden (lees misschien eens het boekje Zink van David Van Reybrouck).
Moresnet was een ietsiepietsie klein landje dat tussen Duitsland, Nederland en België; was, want het bestaat niet meer.
Na de Napoleontische oorlogen, wilden de Nederlanden en Duitsland (toen nog Pruisen) geen tweede keer door Frankrijk over de kop gelopen worden. Zij wilden een sterke buffer die Frankrijk moest afblokken. Deze buffer werd België. Moeilijk was dit eigenlijk niet echt want in de ondergrond van dat nieuw land, zat er niet echt iets waardevols. Tenzij…. Ergens in het Oosten van het land (waar nu het drielandenpunt ligt) was er een zinkmijn, en die was geld waard. En waar men geld ruikt, maakt men ruzie; helaas iets van alle tijden.
De oplossing voor het gebakkelei bestond er in om van het stukje van 344 hectare waar commotie over was, een condominium te maken; een vrijstaat dat bestuurd werd door de vechtende honden. En zo was Moresnet in 1816 geboren. Dat dit een kort leven beschoren was, stond in de sterren geschreven. Landloperij, prostitutie, ongecontroleerde casino’s en een dalende zinkactiviteit lagen aan de oorzaak van de neergang. Al in 1920 hield men er mee op er werden de hectaren de Belgische Oostkantons.
Moresnet is echter nog niet helemaal verdwenen in het landschap. Je kan er niet alleen nog het Geuldal museum bezoeken maar je kan op een zomerse dag, in de bossen rondom, de verschillende stenen grenspalen zoeken.
Op deze idyllische plaats word je geraakt door een klein stukje vergeten geschiedenis van ons land.
Geuldalmuseum
Maxstraat 9
4721 Neu-Moresnet