In november gingen we op trot in Cotentin. Hier las je er al over…
maar graag geven we nog enkele ideetjes die het meer dan de moeite waard maken om in dit deel van Normandië rond te toeren. Noem het gerust onze hotspots, al klinkt dit wat vreemd wanneer het over de oorlog gaat…De must-sees dus.
Sainte-Mère-Eglise
Ooit al gehoord van een parachutist die in het heetst van de landing van Normandië in het pikdonker verkeerd neerkwam en hierdoor gedoemd was om letterlijk uren voor dood aan de kerktoren te hangen?
Klinkt misschien ongeloofwaardig maar het was wel de trieste realiteit voor de Amerikaanse paratrooper John Steele. Het was hier, in Sainte Mère Eglise, een paar kilometers van Utah-beach verwijderd, dat dit gebeurde.
Wat Utah Beach op de bewuste D-Day was voor de marine, was dit onooglijk klein dorpje voor de luchtmacht. Hier werden de helden van de 82ste en 101ste Airborne divisie uit de lucht gedropt.
Reden genoeg dus om op deze plaats een museum over deze luchtcomponent te openen. En voor de liefhebbers van de petites histoires: Heb je de film ‘the longest day’ gezien, wel, dan staat dit museum exact op de plaats waar het huis uitbrandde tijdens de bewuste nacht.
Zoals de naam al verraadt, brengt dit museum een eerbetoon aan de bijna 20.000 manschappen van de Airborne divisies van het Amerikaanse leger die uit Waco-vliegtuigen (kortgezegd: wegwerp-zweefvliegtuigen uit metaal, multiplex en canvas) of Douglas C47 (ook gekend als Dakota of Skytrain) in het holst van de nacht boven de regio de sprong maakten.
In de vier verschillende, heel bijzondere, paviljoenen maakten we kennis met de verschillende aspecten van het luchtonderdeel van de landing. Met de histopad (what’s in the name – het is gewoon een tablet ) in de hand , begonnen we aan de verkenning.
Zo staat in het eerste gebouw (niet toevallig in de vorm van een parachute) een echte Waco waar we doorheen liepen. Tip: Kijk vanuit dit gebouw ook eens naar de kerktoren, je ziet er John Steele hangen (allé, toch een herdenkingspop). En natuurlijk staat er – in het volgende paviljoen – ook een Douglas 47. Het verhaal zou anders niet compleet zijn.
Het meest aangrijpende was toch wel het derde gebouw dat over Operatie Neptunus zelf gaat; de operatie van de parachutisten dus.
Al van bij de eerste stappen in dit gebouw, werden we naar de tijd van toen gekatapulteerd. We stapten in een Douglas 47. Stikdonker, oorverdovende motoren, af en toe een donder en een bliksemschicht dat het ruim oplichtte. De stem in de boordradio klinkt nerveus en scandeert iets wat we door het gekraak en het lawaai niet begrijpen. We leken zelfs olie, metaal, maar ook angst te ruiken. Zo realistisch was het allemaal. We zaten naast levensechte soldaten die op weg waren naar hun dropzone. Enkele minuten voor de dropping hadden ze duidelijk alle besef van tijd en ruimte verloren. Het enige wat ze wel wisten, was dat ze in een hel zouden terechtkomen.
En plots overviel ons (zoals wel vaker op zo een sites) een onnoemelijk gevoel van dankbaarheid. We beseften maar al te goed dat deze jonge mannen gave en goed achtergelaten hadden om een land waar zij zelf nooit eerder voet op grond hadden gezet, te bevrijden.
De nerveuze sfeer sloeg ons letterlijk recht in het gezicht.
Vreemd, want je weet dat het niet echt is … nu niet … toen wel. De toon voor dit onderdeel van het museum was meteen gezet. Dit pakt je, willen of niet. We werden ‘one of them‘; al stappen wíj wél ongehavend uit dit vliegtuig, hetgeen van hen jammer genoeg niet steeds gezegd kon worden.
Gebruik bij dit onderdeel van de expo zeker je histopad. Deze is in dit museum een echte meerwaarde. Fenomenaal goed gedaan trouwens, die histopad! Op een originele interactieve boeiende manier werd heel wat info over ons heen gegoten, maar op een manier die ons op geen enkel moment verveelde.
Kortom, het is een van de betere musea die we al over het onderwerp bezochten. Echt een must-do/see.
La voie de la liberté
Een uitsmijtertje misschien maar toch wel het aanraden waard.
Vergeet niet om het hoekje om te gaan en zoek het stadhuis. Pal voor dit stadhuis staat iets speciaals, de eerste mijlpaal van de Voie de la Liberté. En zo staan er niet minder dan 1146 km op de weg die de geallieerde soldaten aflegden van Sainte-Mère-Eglise over Metz tot in Bastogne.
Hapje eten
Het dorpje met amper iets meer dan 1.000 inwoners leeft van de rol die het gespeeld heeft bij operatie Overlord en operatie Neptunus. Je kan hier niet omheen kijken. Elke restaurantje en elk winkeltje speelt wel in op deze geschiedenis om zo de meeste mensen naar hun eigen zaakje te lokken. Je kan het hen niet kwalijk nemen maar om je er niet aan te ergeren, moet je er dus wel wat door kijken.
Nu, na het bezoekje aan het museum, hadden we honger. En de kinderen weten het: als moeder honger heeft, moet er snel gegeten worden. Hangry is haar niet vreemd 😉 We moesten dus op zoek naar een snelle hap. Uiteindelijk vonden we een plaatsje in het restaurant van de koekjesfabriek, al bleek dit nadien niet zo een goede keuze te zijn. Laat ons zeggen dat de koekjes die er gebakken worden, wél het vermelden waard zijn (echt waar !! ) maar dat dit niet van het restaurant gezegd kan worden. De koekjes die we voor thuis gekocht hadden, zijn dus nooit thuis geraakt 😉
En de rest
De andere leuke plekjes die we op Cotentin bezochten, zijn voor een volgende keer. 😉
* We zijn er niet uit, discussies hebben we erover gevoerd, maar we staken de strijd… is het nu OP Cotentin omdat het een schiereiland is of is het gewoon simpelweg IN Cotentin…. #dtv #help