Waar een deel 1 is, is de komst van een deel 2 geen grote verrassing…. Logisch, inderdaad. Soms moeten er al eens zekerheden in het leven zijn ;-).
Hierbij dus het vervolg van onze must-sees, must-do’s en must-visits voor Sarajevo.
Hier kan je alvast nog eens gaan piepen naar DEEL 1
Latin Bridge – museum Franz Ferdinand
Van de ene oorlog terug naar de andere.
Het is misschien raar verwoord, maar dit alles maakt een verblijf in Sarajevo zo pakkend, zo beklijvend.
Deze Latin Bridge stond zeker op ons to-visit lijstje. Het is namelijk aan deze Ottomaanse brug over de Miljacka dat Princip de aanval op de kroonprins van Oostenrijk-Hongarije uitvoerde; je weet wel, het begin van de eerste wereldoorlog.
Mocht je het niet weten dat er hier geschiedenis geschreven werd, zou het niet ondenkbaar zijn dat je onbesuisd en niets vermoedend de brug overgaat en het museum zo passeert.
Enkel een klein bordje in de gevel van het museum op de rechteroever van de rivier wijst er op dat hier aan deze brug iets speciaals gebeurd is.
Verwacht in dit museum geen antwoord op de grote vragen over het hoe en waarom. Dit kan je beter lezen in de immense hoeveelheid boeken die over dit thema geschreven werden (Lees bijvoorbeeld eens ‘De man die de wereld in brand moest steken’ van Hilde Eynikel).
Veel memorabilia vind je er ook niet terug. Daarvoor kan je beter naar het Museum voor Militaire Geschiedenis in Wenen. Dit neemt natuurlijk niet weg dat het museum wel degelijk een kort bezoekje waard is; al is het maar om de plaats waar het gelegen is.
Toegegeven, het doet vreemd aan om op deze plaats te staan aangezien het – zoals zo vaak – niet mogelijk is te zeggen wie nu de slechte was, de nationalistische inwoners van Sarajevo of de aartshertog die iets wilde waar hij eigenlijk misschien geen recht op had.
Historical Museum of Bosnia – Canned beef
Langs de buitenkant ziet dit museum er bijzonder vervallen uit. En dat is het eigenlijk misschien ook wel. Nee, correctie, het museum is niet vervallen, het is gehavend en geperforeerd door de oorlog. Ten tijde van de Bosnische oorlog kreeg dit museum, net zoals alle andere gebouwen in Sarajevo, het stevig te verduren. En dit laat sporen van deze vernieling na; soms bewust zo zichtbaar gelaten, soms gewoon omdat de oorlogswondes die er nu nog zijn voor de inwoners misschien zelfs niet meer zichtbaar zijn; ze komen namelijk van heel ver om alles op te bouwen. Een deel van het museum is zelfs niet toegankelijk wegens niet veilig genoeg.
Het is geen al te groot museum. Ze zoeken na al die tijd, nog steeds hoe ze aan een vaste collectie kunnen komen en hoe ze die moeten tonen. In elk geval, als je nog geen schilderij of beeld van Tito had gezien, dan heb je ze na een bezoek aan dit museum wel gezien.
Er is ook een ruimte waar het verloop van de Daytonakkoorden wordt weergegeven. Dit lijkt misschien heel lang geleden, maar als je even achter de hoek van het museum kijkt, zie je toch de gebouwen van de UN… nog steeds actief in Bosnië…
Je moet zeker ook de foto-tentoonstelling van het museum bezoeken. Daar vind je heel wat zogenaamde ‘voor’ en ‘na’ foto’s. Behoorlijk confronterend.
En tussen dit gebouw en de rivier, staat een op het eerste zicht raar iets. Ga er toch maar eens kijken… blijkt een ironisch monument te zijn met de naam ICAR Canned Beef. Het denkt terug aan de tijd dat de Amerikanen de bevolking van Sarajevo via luchtsteun wilde bevoorraden met (weliswaar vervallen) blikken canned beef (uit de tijd van de Vietnamoorlog). Waren die Amerikanen toch niet vergeten dat corned beef varkensvlees is en de bevolking van Sarajevo hoofdzakelijk uit moslims bestonden.
War childhood museum
Ongelofelijk hoe een simpel museum als dit, zo een impact op de bezoeker kan hebben. Het concept is vrij eenvoudig. Vraag aan kinderen die opgroeiden in tijden van oorlog welke voorwerp zij nog uit die tijd hebben bewaard en waarom dit voorwerp zo belangrijk was en is.
Het enige wat je ziet in het museum, zijn die voorwerpen. Het enige wat je leest, is het verhaal van dat kind. En dit maal 50. 50 voorwerpen van 50 kinderen maakt 50 unieke verhalen.
50 keer slikken dus. 50 keer zeggen ‘hoe is het toch mogelijk’. 50 keer denken, ‘al chance dat onze kinderen dit niet moeten meemaken’. De grootste van het gezin heeft een traan moeten wegpinken.
Op een heel eenvoudige manier, heeft dit museum op een beklijvende manier de essentie weer: War, what is it good for, absolutely nothing.
Bunker Tito – Mostar
We maakten ook een verdere trip richting Mostar en we bezochten op onze weg ernaartoe in Konjic de Arc D-O van Tito. Daarover later meer; een deel 3 dus… #sorrynotsorry #travelspam
Waar verbleven we?
We verbleven in appartement in Jahorina. Jahorina is eigenlijk een skioord net buiten de stad. Al moet je hier wel rekening houden dat een ritje naar de stad, betekent dat je de berg af moet rijden en dat de wegen er niet altijd even goed bijliggen (wat wel charmant is maar wel wat meer tijd vergt). Het ski-oord, waar het tijdens de winter vast heel druk en gezellig is, ligt er misschien wel wat verlaten bij in de zomer. Het winterseizoen werd er alvast ijverig voorbereid. Is dit erg? Nee. Maar je moet er rekening mee houden als je iets wil eten of als je ergens naar toe wil rijden. En het uitzicht vanuit ons logement was subliem.
Aanrader of niet?
Dit is een open deur intrappen. For sure.
Sarajevo is absoluut een stad die in ons hart geslopen is. We hebben ons eventjes moeten aanpassen aan het feit dat je toch nog veel sporen van de oorlog ziet maar het is een stad met een geschiedenis om U tegen te zeggen. Het is soms behelpen om met de lokale bevolking te communiceren aangezien die vaak enkel Bosnisch of Servisch kennen, maar eenmaal die horde genomen, kan je heel hartelijke en open gesprekken voeren.
We kunnen de bestemming enkel maar van harte aanraden. Ga er dus heen, omarm de bijzondere sfeer en het bijzondere karakter van de stad en kijk vooral niet met onze Westerse ogen naartoe.
Previous: #roadtripsummer2019; First Impressions; When in Munich ; When in Salzburg; Sarajevo deel 1;
Next: Ljubliana
komt nog: Milaan* / Dijon *
