Roots
Mijn roots liggen er; in het West-Vlaamse Tielt.
En zoals het altijd gaat, is alles wat je geboortestad te bieden heeft, zo vanzelfsprekend wanneer je er zelf woont.
Eenmaal van onder de kerktoren uitgevlogen, blijft dit nog een hele tijd zo. A- ja, je kent die stad uit je duimpje.
Door de ogen van je kind
Dit verandert onwaarschijnlijk eens je kinderen oprecht verwonderd zijn over hetgeen je geboortestreek te bieden heeft en dus over dat wat jij voor normaal houdt.
En eigenlijk hebben ze gelijk. Tielt is een mooie West-Vlaamse stad.
Poelberg
Laatst deden we nog eens onze wandeling naar de ons zo bekende (en soms – vanwege zijn hellingsgraad, bij het trotseren ervan met mijn fietsje of bij de rijles ‘starten op een helling’ – zo verfoeide) Poelberg.
Een wandeling, inderdaad. Zo hoor je de ‘berg’ te beklimmen.
Je kan uiteraard ook met de wagen tot op de top rijden maar op die manier mis je heel wat. De tocht naar de top is een deel van de belevenis. Het zijn de kleine, idyllische, landelijke wegen die je tot rust dwingen – iets waar we met alle plezier trouwens aan toegaven. Het is diezelfde rust van het platteland, het zicht van de kapel en de grot, en het draaien van de wieken van de molen die me steeds weer in een wip terug naar mijn jeugd brengen.
Ik ben misschien niet echt objectief maar naar de top van de Poelberg ga je ofwel per fiets, ofwel te voet. Punt. Basta. Minstens doe je die laatste zonder die vier wielen.
Wat een uitzicht !
Beloofd; het uitzicht dat je daarboven krijgt, is de klim meer dan waard.
Daar waar vroeger een schooltje en een kapelletje stonden, werd enkele jaren terug een klein maar fijn belevingscentrum over de geschiedenis van de zusters en de school opgetrokken. Er is nu ook een tea-room waar de innerlijke mens na een venijnig klimmetje terug aangesterkt kan worden.
De bekende grot van de Poelberg is er wel nog steeds en je kan er nog steeds een kaarsje aansteken.
Voor de (aller)kleinsten is er ook een leuk speelpleintje met een gigantisch grasveld.
Klim zeker eens omhoog tot in de nok van de vroegere kapel en geniet van het weidse uitzicht.
Nu pas besef ik dat hetgeen waar ik dus destijds zo naar keek, bijvoorbeeld Doornik of de de heuvels in de Vlaamse Ardennen…waren.
