Vaticaanstad: iets voor tieners??

Waarom zou je in hemelsnaam je tieners meenemen naar een plek als het Vaticaan?

De antwoorden zijn divers… Van ‘Waarom niet’, naar ‘omdat het kan’, tot ‘omdat de tieners zelfs afgekomen zijn met het plan om alle ministaten te bezoeken’ tot ‘omdat het toch een raar iets is, zo een ministaat van ochere 0,44 km² en amper 800 inwoners, volledig omgeven door de hoofdstad van een ander land.

We trokken tijdens ons verblijf in Rome dus met plezier een dagje uit voor een bezoekje aan Vaticaanstad, en geven onze tips en tricks én onze verborgen parel die je zeker moet bezoeken!

snel binnen

Nadat we onze wagen lekker makkelijk in de parking Parcheggio l’auto Terminal Gianicolo geparkeerd hadden, stonden we binnen de paar minuten in Vaticaanstad. Makkelijker kan toch niet. Geen gedoe met openbaar vervoer of ellenlange wandelingen doorheen de stad. Er zouden genoeg kilometers af te wandelen zijn in het Vaticaan…

witte lijnen en Zwitserse garde

De grens van Vaticaanstad is makkelijk terug te vinden. Je hoeft enkel maar naar de grond te kijken en te zoeken naar een witte lijn. Dit is de grens. Easy peasy. Je herkent de grens van Vaticaanstad niet alleen door die witte lijn maar ook door het feit dat je (buiten op het Sint Pietersplein) eerst door de veiligheidscontrole moet om Vaticaan binnen te kunnen. Als je geluk hebt, staan er echte mooie Zwitserse gardes aan de grens. Tot onze verbazing zagen we gans de dag amper een 5-tal kleurrijke Zwitserse wachters (we zagen er nog eens zoveel in hun dagelijks blauwe kostuum). Het mochten er best meer zijn want zeg nu zelf, een mooier uniform bestaat toch niet ;-). Pas op, stoer doen die wachters niet, daarvoor moet je bij de Italiaanse carabinièri zijn… die zijn pas stoer (of denken het toch te zijn 😉 ) #youknowwhenyouknow

Vergis je niet, de 120 gardes zijn heel goed opgeleide militairen. Ergens in hun dikke pofbroeken zouden ze zelfs automatische wapens zitten hebben!

Wat kan je doen in Vaticaanstad?

Vaticaans museum

Het Vaticaans museum is eigenlijk een groep van musea in de Apostolische Paleizen, de pauselijke paleizen dus. In verschillende afdelingen wordt het gigantisch arsenaal aan kunstschatten van het Vaticaan tentoongesteld.

Als je het allemaal rustig en sereen zou kunnen bezoeken, zou het beslist de moeite zijn om door de gangen van het museum te dwalen. Helaas zijn er zoveel toeristen en zoveel gidsen die groepjes door het museum drijven, dat het haast onmogelijk is om rustig naar een schilderij, wandtapijt, mozaïek of fresco te kijken.

We zijn wel wat gewoon en hebben wel wat over om ergens iets te zien maar dit was helaas ver boven onze grenzen heen. Uiteindelijk hebben we zelfs een shortcut genomen om toch via de sixtijnse kapel te passeren. Helaas – en dat lezen we wel vaker – waren we wel wat ontgoocheld over de omvang van de kapel. Misschien was het omdat de bewakers ons als vee door de kapel dreven en steeds weer scandeerden dat er geen foto’s genomen mochten worden, dat we niet echt konden genieten van het magnifieke fresco van Michelangelo. Jammer.

We zijn dus niet laaiend enthousiast over het museum. Dat zou wellicht anders zijn als we eens op een rustiger moment zouden teruggaan (al moet dat waarschijnlijk dan buiten de openingsuren zijn 😉 ).

Maar het museum was eentje van de bucketlist… en dat kunnen we dus afvinken.

Wat je wel moet doen, is eens door de tuinen dwalen en op een bankje (in de schaduw) wat genieten van de plek.

***

Sint Pietersbasiliek

Uiteraard sprongen we ook eens binnen in de Sint-Pietersbasiliek. Ook hier hadden we ellenlange rijen verwacht maar niets was minder waar. Heerlijk. We konden zo naar binnen wandelen.

En ja, het is allemaal pracht en praal, marmer en goud. Er zijn ontelbare supermooie beelden en van vloer tot plafond is er eigenlijk niets dat niet tot in de kleinste details versierd is. Indrukwekkend. De discussie over de aflaten die voor de bouw van deze basiliek verkocht werden, zullen we maar niet aansnijden ;-).

***

onze favoriet – Campo Santo

Ons favoriete plekje in Vaticaanstad is bij uitstek Campo Santo. Je moet even zoeken om het te vinden maar het is dik de moeite.

Campo Santo is ook gekend onder de naam Teutonenkerkhof. Het is eigenlijk een heel klein kerkhof in een binnentuin van het Vaticaan waar enkel onderdanen uit het Teutoonse rijk begraven liggen. Het gaat in werkelijkheid om onderdanen van Duitsland, België en Nederland. Wat het kerkhof zo speciaal maakt, is niet alleen zijn kleinschaligheid maar ook het feit dat enkel Belgen, Nederlanders en Duitsers toegang hebben tot deze plek. Altijd fijn om zo een plekjes te ontdekken.

effe praktisch – wanneer ga je best?

Met 6 mil bezoekers per jaar, ben je eigenlijk nooit alleen in het Vaticaan. Echt kalm is het er dus nooit; zeker niet in het Vaticaans museum, daar is het bij momenten over de koppen lopen. Op het kerkhof is het waarschijnlijk altijd zeer rustig.

Maar als je je dag een beetje uitkiest, dan kan je wel rustig in de basiliek of op het plein rondlopen. Misschien toch beter niet op woensdag of zondag gaan want dan staat het plein vol met mensen die de zegening van de Paus willen krijgen.

***

effe praktisch – kledingvoorschriften

We hadden al veel gelezen en gehoord over de strikte regels in verband met de kledij die je aanhebt. Slippers, korte broeken, topjes, te korte rokken,… het zou allemaal not done zijn. We wilden het onze tieners echter niet aandoen om bij 40 graden een lange broek aan te doen. We gokten er dus op dat ze in het Vaticaan welwillend zouden zijn.

En kijk, we geraakten overal zonder problemen binnen (in de Basiliek moet je natuurlijk als vrouw wel je schouders bedekken). Eerlijk, de korte broeken, (cropped)topjes, korte rokjes, slippers, etc waren schering en inslag. De zeden zijn duidelijk wat zachter geworden.

***

effe praktisch – ticketje kopen

Een ticketje is dus enkel nodig voor het Museum. De toegang tot de basiliek en het kerkhof zijn gratis.

Voor het museum, kunnen we heel kort zijn: ‘Wees er op tijd bij’. Iedereen wil naar het museum.

Wij wilden een ticket voor daags nadien rechtstreeks via de site van het museum kopen maar dat was niet meer mogelijk. Uiteindelijk vonden we tickets via een lokale tussenpersoon. Uiteraard screenden we die tussenpersoon wel eerst maar het is en blijft een gedoe. Je spreekt dan in groep af aan het kantoor van die tussenpersoon waarna je in groep (bah) naar het museum geleid wordt. Eenmaal binnen waren we – gelukkig – wel volledig vrij.

Het is een perfecte oplossing wanneer het museum geen tickets meer vrijgeeft maar kijk goed na bij wie je het ticket koopt;

Onder de 18 is de toegang tot het museum gratis maar zorg er wel voor dat ook de minderjarigen een (gratis) ticket hebben. Dit heb je nodig om door de poortjes aan de ingang te geraken.

***

effe praktisch – eten en drinken

Veel is er niet om te eten of te drinken in Vaticaanstad. In het museum zijn er wel enkele restaurants maar de naam restaurant is misschien niet echt goed gekozen. Nu, een tiener eet elke pizza die hij voorgeschoteld krijgt, hoe fastfood-achtig ook.

We namen altijd enkele (geïsoleerde) drinkflessen water mee. Als je elke keer ergens in een café’tje iets moet gaan drinken om de hitte te trotseren, ben je snel enkele uren kwijt.