Straffe toebak
We moesten er al even de kalender bij halen en terug tellen tot 13 maart om te weten de hoeveelste dag van de coronadays we nu weer zijn. 75 dagen ver waren we al (ondertussen staan er weeral een paar dagen bij op de teller) .
75 dagen. Fieuw. 75 dagen wil zeggen 75 keer pre-teaching. 75 dagen met zijn allen thuiswerken. 75 dagen in onze cocon, onze bubble. Maar ook 75 dagen onszelf uitlaten.
75 keer te voet of op de fiets, waarvan het grootste deel toch onder de spreekwoordelijke kerktoren. Blijft toch straffe toebak voor ons.
Kuurne
Nu we schoorvoetend wat verder en langer kunnen weggaan, proberen we tijdens de week toch ook wel één keer niet onder die kerktoren te wandelen. Vorige keer verkenden we Moen of Tielt. Nu kozen we voor Kuurne.
Kuurne, dat is onze oude buur daar aan de andere kant van de R8. ‘Oud’ want naar het schijnt, is Kuurne al 6000 jaar oud. Verrassend, toch…
Zeggen we Kuurne, dan denken we meteen aan de Ezelfeesten, aan de hippodroom en aan Kuurne-Brussel-Kuurne, de overbekende karikaturist op zijn eeuwige sandalen Nesten of aan Piet Huyzentruyt. Maar vanaf nu denken we ook aan de Groene Long en het Heulebeekdomein want dat hebben we nu ontdekt.
Routeyou.com
De wandeling Langs groene plekjes in Kuurne, die we op routeyou.com vonden, was er een van 7 km; perfect te doen dus op een zonnige lenteavond.
Nadat we ons stalen ros parkeerden op een parking die geen naam lijkt te hebben, namelijk het pleintje tussen De Vlaskouter, de Kerkstraat en de Generaal Eisenhowerstraat, stapten we gezwind richting de groene long. (Correctie: ondertussen fluisterde B. ons in het oor dat dit plein gekend is onder de naam ‘De Tramstatie’. Mercikes hé B. 😉 ) In het eerste stukje dachten we verschillende keren dat we verkeerd stapten. Door de centrumstraten leek het wel alsof een groene long mijlenver moest zijn.
Maar geen nood, eenmaal door het poortje van het 7 ha natuurdomein, kwamen we in een heel andere wereld. Terecht wordt deze groene long ook omschreven als dat streepje groen tussen een zee van beton en asfalt. En beter kon die omschrijving niet zijn, wat een verademing.
Over kronkelende graspaden laveerden we tussen de verschillende kamers van het natuurontwikkelingspark, en kwamen zo steeds weer in verschillende landschappen terecht; een speelheuvel, waterpartijen, bruggetjes, een bos, een fruitgaard, stapstenen, hooiland en weiland, het is er allemaal. Zalig rustgevend!
op naar de banmolens van Harelbeke
Via de Steenbakkerijstraat gingen we vervolgens richting de Leie. Die rivier is letterlijk de grens met Harelbeke. Daar wandelden we rond de historische site van de banmolens op de oude Leiearm. Nu is de site herbestemd met lofts, maar de molens (want het zijn er twee: een westmolen en een – hoe kan het ook anders – oostmolen) kennen een woelige geschiedenis. Oorspronkelijk werden ze in de 11-12e eeuw gebouwd door de Graven van Vlaanderen. Ze waren de molens waar al het graan geteeld binnen een ban (een cirkel van 5 km rond de molen) verplicht verwerkt werd.
Uiteindelijk werden de molens tijdens de overwinningsroes van de Fransen, na hun winst in de slag van Westrozebeke, vernield (yup, diezelfde die om dezelfde reden alles in Kortrijk vernietigden en plunderden) om daarna terug opgebouwd, afgebrand, opgebouwd en weer afgebrand, enz. te worden.
En daar worden wij nu blij van… dat een site die we al vaag kenden, eigenlijk een onuitputtelijke bron is van geschiedkundige verhaaltjes en verhalen. Zalig.
Natuur overgoten met een saus van geschiedenis
We volgden verder stroomopwaarts het jaagpad langs de Leie. Waar vroeger dus de paarden liepen om de boten vooruit te trekken, is het nu zalig wandelen of fietsen (al kan dat laatste soms behoorlijk hard gaan). We konden meteen ons hartje ophalen. We genoten niet enkel van natuur, maar kregen ook een vleugje geschiedenis mee. En die geschiedenissaus was bijzonder divers: een oorlogsmonument herinnerde ons aan de slag aan de leie van 25 mei 1940, we kregen ook een stukje wielergeschiedenis en – hoe kan het ook anders – een stukje vlasnostalgie.
Heulebeke
Aan de beschermde site van de roterij van Sabbe – absoluut een streling voor het oog – verlieten we het jaagpad om naar het laatste stukje groen te gaan, het Heulebekedomein. Een stukje eerder op de wandeling waren we al over de monding van deze beek in de Leie gewandeld. In dit stukje groen konden we via een 700 m lang wandelpad van een restantje van de vallei van de Heulebeek genieten. Eerlijk waar… het is er genieten van het bijzondere landschap. We vergaten haast dat we eigenlijk midden in het verstedelijkte Kuurne waren. Knap. En het is via dit verstedelijkte gebied dat we tenslotte naar de wagen terug keerden. Moe maar voldaan en met een ton van nieuwe weetjes op zak.
Wat vonden we ervan?
Een aanrader ! Vooral de afwisseling tussen verrassende en originele ongekende stukjes groen en het gekende groen aan de Leie waar we dan toch weer onze o zo geliefde portie geschiedenis kregen, kon ons bekoren.
En met slechts 7 km is deze wandeling ideaal om de dag af te sluiten !
