FLASHBACK
September loopt op zijn eind. De gure windvlagen en de plensbuien nemen stilaan de overhand. Een perfect moment dus om nog eventjes een flashback te maken naar onze zomer-roadtrip.
Na München, Salzburg, Zagreb en Sarajevo verbleven we een paar dagen in Slovenië. Dat we in dat land veel natuur, veel groen, veel prachtige glooiende landschappen zouden tegenkomen, dat stond buiten kijf. Maar wat we precies van de (relatief) jonge hoofdstad zouden mogen verwachten, daar hadden we echt het raden naar.
LJUBLJANA
Een hoofdstad met geboortedatum 1991 is inderdaad vrij jong te noemen. Met amper 300.000 inwoners is het ook eerder een kleine hoofdstad te noemen. Al is dit laatste wel relatief aangezien er in heel Slovenië zelf amper 2.000.000 mensen wonen.
Maar, vergis je niet. Het is niet omdat het land en dus de hoofdstad amper 30 jaar oud zijn, dat er geen geschiedenis is. We zouden het weer, zoals bij heel wat landen in het oosten van Europa, moeten hebben over het uiteenvallen van Joegoslavië, over het versjacheren van inwoners naar Istrië in Italië of naar Karinthië in Oostenrijk of de rise and fall van de Dubbelmonarchie Oostenrijk-Hongarije. Laten we zeggen dat hun relaties te bestempelen zijn als ‘it’s complicated’.
TOERISME IN DE LIFT
Anyways, nu is het land stabiel en aangenaam. En het is een understatement om te zeggen dat ze er alles aan doen om toeristen naar hun groenovergoten land te lokken. En dat lukt blijkbaar behoorlijk. Je moet dan ook niet verwonderd zijn om te pas en te onpas naast je Nederlands, Vlaams of Duits te horen praten. Bij ons scoort dit helaas geen extra punten. Wij horen op vakantie liefst zo weinig mogelijk onze eigen taal. Het staat niet op onze bucketlist om 1000 km te rijden om dan te verbroederen met land – of taalgenoten. Nee, laat ons maar sukkelen om ons bij de lokale bevolking verstaanbaar te maken. Nu, no offense, elk zijn goesting, zoals ze bij ons in de Vlaanders zeggen.
OP NAAR DE STAD
Ljubjana dus.
De hoofdstad voelt niet aan als een hoofdstad. Je ziet geen overheidsgebouwen, je speurt geen hoogbouw of grote immense boulevards. Je waant je eigenlijk in een provinciestadje waar het heerlijk rustig vertoeven is. In het centrum zie je dat er veel aan toeristen is gedacht en hoe deze het best geplezierd kunnen worden: veel terrasjes, cafeetjes, restaurantjes, artefactenmarktjes en souvenirwinkels bij de vleet. Zoals gezegd, leuk om er even in te vertoeven maar vermoedelijk is dit niet de ziel van de Slovenen; jammer, maar uit hun oogpunt begrijpelijk.
Het centrum is heel netjes maar voor ons iets te netjes, té afgewerkt. Ok, fair enough toegegeven, we hadden al snel door dat ons verblijf in Sarajevo onze visie op toerisme serieus gekleurd heeft. Geef ons authenticiteit en een blik op de werkelijke zielenroerselen van de locals, en we voelen ons als een vis in het water; geef ons een stad die zich te veel aanpast aan de bezoekers, en het geeft ons een gevoel van onbehagen.
Nu we al eventjes terug thuis zijn en terugkijken op Ljubjana via de vele foto’s, moeten we bekennen dat de stad echt wel een bezoekje waard is; je kan er een stevige kuitenbijter vinden in de klim naar het kasteel (Ljubljanski grad), je kan er overal indrukwekkende kunstwerken aantreffen, voor een hapje en een drankje moet je ook niet ver zoeken, en er is natuurlijk de rivier de Ljubljanica (Laibach) waarlangs het ontegensprekelijk heerlijk vertoeven is.
We lieten het ons welgevallen maar zochten uiteindelijk toch aan de rand van de stad die plaatsjes die authentieker zijn.
OP ZOEK NAAR AUTHENTIEK LJUBLJANA
En die authenticiteit vonden we zodra we aan de andere oever van de rivier kwamen; en al zeker toen we in de oude legerkazerne rondslenterden waar nu Metelkova is .
Ga daar dus zeker eens langs. De sfeer is er wat je noemt apart, hip, zo van leven en laten leven. De site is wel een doorn in het oog van stad. De stad wil er van af, de kunstenaars vinden dat de stad ook van hen is. Het zou in elk geval jammer zijn mocht dit deeltje van de stad moeten verdwijnen.
En als je daar bent, moet je eens binnen gaan in het museum Centemporary Art Metelkova.
TIVOLI, OF COURSE !
We sloten ons bezoekje aan de lieve stad af met een wandelingetje in haar groene long, het Tivolipark.
Het park uit 1813 is meteen ook het grootste park van de Ljubjana. En ja, het is genoemd naar het gelijknamige park in Parijs. Logisch, want het werd aangelegd op initiatief van de Frans Keizerlijke administratie van Ljubljana. Inderdaad, die Napoleon zat hier ook en hij maakte Ljubljana meteen de hoofdstad van de Illyrische Provincies, niet onbelangrijk dus.
En word je – zoals wij – verrast door een warmte-onweder, kan je lekker schuilen in het kasteel in het park. En lekker, kan je letterlijk nemen; ook daar kan je van een hapje en een drankje genieten.
Waar verbleven we?
Via Booking.com vonden we een vakantiewoning in Šempeter v Savinjski Dolini, ergens dus pal in het middel tussen Ljubljana en Maribor. Perfecte uitvalsbasis dus.
Aanrader of niet?
Jawel hoor. Als je wilt genieten van een rustige, sfeervolle, leuke, aangename stad in Slovenië zal deze stad je wel kunnen bekoren. Ben je echter op zoek naar meesterstukken in de kunst, of wil je op historisch imposante plaatsen staan, of wil je verrassende architectuur zien, dan zal Ljubljana eerder een stad ‘en passant zijn’; niettemin een bezoekje waard.
Previous: #roadtripsummer2019; First Impressions; When in Munich ; When in Salzburg; Sarajevo deel 1; Sarajevo deel 2;
Next: Milaan*
komt nog: Dijon *
