FAITH
Stilaan beginnen we er in te geloven; … dat we onze auto mogen nemen om eens – enkel met onze bubble natuurlijk – ergens anders te gaan wandelen. Schoorvoetend doen we het ook. Niet dat Kortrijk geen mooie plekjes heeft maar na 60 dagen op ontdekking in eigen stad, is een andere omgeving erg verfrissend. Ander groen dus.
AVONDWANDELING
Wat we anders nooit zouden doen, doen we nu wel. ’s Avonds om 17 u nog snel onze auto nemen en nét dat stukje verder rijden om een flinke wandeling te maken.
We rijden naar Moen om de Orveytwandeling te ontdekken. Het ‘klonk’ (allé, wat we ervan lazen) alvast veelbelovend. En met slechts een 7 km is die zelfs voor een avondwandeling qua afstand perfect.
HET GROEN VAN MOEN
We parkeren aan het oude station van Moen. Al van bij de eerste passen moet je het groen van Moen induiken. En dat kan je hier en daar wel behoorlijk letterlijk nemen. Door de stevige wind van de voorbije nacht, wordt het inderdaad bij momenten springen over en bukken onder een afgevallen tak of een overwoekerd paadje. Geen nood, het avontuur kan dus onmiddellijk beginnen.
De route is makkelijk te vinden. Of je volgt enkele knooppunten of je volgt de bruine bordjes van de wandeling zelf. Makkelijker kan niet. Geen gedoe met kaartlezen. Ons oriëntatievermogen wordt gelukkig niet (toch voor Madame Eskonpeupejer 😉 ) op de proef gesteld.
SPOORBEDDING
Het eerste deel is meteen een schot in de roos. De route loopt dwars door de oude spoorwegbedding van de oude lijn 83 van Kortrijk naar Ronse (weetje: deze bedding is eigenlijk het verlengde van het Guldensporenfietspad uit Kortrijk). De sporen liggen er niet meer maar de bedding is wel nog herkenbaar. De stapstenen, de eindeloze knuppelpaden, hier en daar een klimmetje of verweerde houten brug geven je dat instant vakantiegevoel. TOP.
Als klap op de vuurpijl worden we aan het eind van dit deel over een landweggetje naar het steile talud van het kanaal Bossuyt-Kortrijk geleid. Met de avondzon op het door de stevige wind aangewakkerde water, geeft dat wel een adembenemend plaatje.
Hier kan je kiezen. Hoog droog op het talud of ineens op het jaagpad. Voor elk wat wils dus. Wij doen – zoals een goede Belgische compromis – elk de helft.
TERUG IN DE TIJD
Even verder stroomopwaarts (wat je eigenlijk niet kan zeggen van een kanaal – richting Bossuyt dus), aan de Sluis van Moen, steek je het water over. En daar loop je de Orveytbossen in.
Maar niet zonder eerst een stukje terug in de tijd te gaan. Daar staat namelijk de Sint Pietersburg (die nu gerestaureerd wordt). Dit monument is een restant dat de tijd doet stilstaan en het begin van dit kanaal in herinnering brengt.
Even terug naar de 19e eeuw: toen het eerste kanaal met niet minder dan 1200 mijnwerkers uitgegraven die dit deden met … de hand. Een klus die toch een goede 3 jaar duurde. Het belang van dit 15,5 km lange kanaal was niet te onderschatten voor West-Vlaanderen. Het was namelijk via dit kanaal dat de voor onze industrie zo noodzakelijke steenkolen uit de Borinage naar onze provincie konden komen. Het kanaal was en is nog steeds de verbinding tussen Schelde en Leie.
ORVEYTBOSSEN
Terug naar het heden: we duiken in de 26 ha grote Orveytbossen.
Je zou het niet zeggen maar dit is, net als het Bellegems Mortagnebos waarmee dit bos vaak in één adem genoemd wordt, een relatief recent bos. Het bos zelf bestaat sinds de jaren 1970, maar is pas begin van de jaren 2000 voor het publiek opengesteld; heel recent dus. Waar nu het dichtbegroeide bos is, was vroeger een kleistortplaats ontstaan na het uitgraven van het kanaal. Op de flanken zou er zelfs een motorraceparcours geweest zijn. Het contrast met de rust van vandaag kan dus niet groter wezen.
Laat je zeker niet afschrikken door het eerste paadje naar boven. De grijze kiezelstenen veranderen snel in meanderende en overwoekerde bospaden waar het volgende deel van de wandeling ons over heen leidt. Op de her en der verspreide graasvlakten kan je zelfs shetlandpony’s aantreffen.
JAAGPAD
Terugkeren doen we via het idyllische jaagpad lans de oude kanaalarm. Terug naar de verleden dus. Nog een weetje: door de specifieke samenstelling van de grond, groeit hier een bijzonder divers aanbod van planten waardoor er niet minder dan 20 soorten libellen kunnen rondzwermen! Knap hé!
Het laatste stukje wandelen we via de zogenaamde trage wegen tussen het lappendeken van akkers en weides om totaal onverwacht terug aan het oude station uit te komen.
WAT VONDEN WE ERVAN ?
Moet het gezegd. Het is een wandeling die onmogelijk kan vervelen. Je gaat van het ene landschap naar het andere, door bossen, op taluds, langs het water en door de velden… en niet vergeten, je krijgt er een brok geschiedenis boven op !
Wij vonden deze wandeling via de website van Toerisme Leiestreek.