Zwoegen in de modder van De Blankaart – Diksmuide – 10 km
Fijn weerzien met De Blankaart
Het was inmiddels een goeie 6 jaar geleden dat we richting Diksmuide (eigenlijk Woumen) trokken om in het natuurgebied De Blankaart gingen wandelen.
De Blankaart heeft zijn naam niet gestolen. Op amper 2,6 m boven de zeespiegel, ineens ook het laagste punt van de IJzerbroeken, zijn de 4.000 ha wei- en hooilanden een ideale waterbuffer voor die momenten wanneer de IJzer de overtollige regen niet meer kan slikken. Na de regen van de voorbije weken, zou dat wel eens nodig kunnen zijn. We waren benieuwd of het Blankaartwandelpad echt wel ‘blank’ zou staan. De 3 km² natuur is dus niet enkel een paradijs voor vogelspotters en wandelaars, maar het is ook een noodzakelijk gebied voor de omwonenden.
Ondanks de heerlijke eerste schuchtere zonnestralen, deden we toch maar voor alle zekerheid onze laarzen en wandelschoenen aan. Spoileralert: Nadien bleek dat dit zéker geen overbodige luxe was. Een gewaarschuwd man is er twee waard, nietwaar?
Kasteel De Blankaart
We parkeerden onze auto op de parking aan het kasteel. Waar vroeger een van de telgen van de adellijke familie de Coninck de Merckem woonde, is nu een provinciaal bezoekerscentrum waar je wat meer kan te weten komen over de fauna en flora van het natuurgebied. Helaas is dit (en de bijhorende toiletten) -voorlopig toch – enkel maar in de namiddag open. We konden dan wel niet binnen, maar ook de buitenkant is de moeite om een te bekijken. Wist je trouwens dat het kasteel heel zwaar gehavend werd door WOI (en in mindere mate door WOII). Na WOI stond enkel de voorgevel nog overeind. Dat je nu het kasteel kan zien, is dus zeker geen evidentie.
Eenmaal het kasteel voorbij, passeerden we nog de kasteelvijver met een vreemde witte otter in. Die staat er echter niet zomaar. Toen de waterkwaliteit nog goed was, leefden er namelijk otters in dit gebied. Voor zover we weten zijn die nog niet teruggekomen…
En toen begon de eigenlijke wandeling.
Braafjes beginnen
De wandeling begint eigenlijk vrij braaf. We wandelden mooi op de aangelegde verharde paden of op de makkelijke houten vlonderpaden. Op verschillende plaatsen werden we uitgenodigd om eventjes écht te genieten van de idyllische omgeving. Zo zijn er vogelspotplekjes waar we via de gekende kijkgaten naar de watervogels konden turen. Of we konden even halt houden aan de vijver om naar kikkers of visjes te speuren.
Braaf en heel goed toegankelijk dus. Tot dat moment waren de wandelschoenen nog maagdelijk schoon ;-).
Maar daar kwam er al snel verandering is.
Ploeterend eindigen
Eenmaal het einde van dit stukje vlonderpaden bereikt, begon het ploeteren in de modder. En met modder bedoelen we echt wel Modder met een grote ‘M’. Zo van die modder waar je bij momenten amper nog uit kan. Je kent het wel, aan de eerste modderstrook trachten we er nog heelhuids uit te geraken maar al snel beseften we dat het hopeloos was. Gewoon doorgaan was de boodschap. Anders zouden we de 3 nieuwe houten uitkijktorens nooit kunnen bereiken.
Maar eigenlijk viel het allemaal wel mee. Mits een beetje uitkijken, konden we de grootste modderpoelen min of meer ontwijken (al is alles relatief natuurlijk). En uiteindelijk dienen wandelschoenen toch om smerig te worden, niet? In elk geval is het nogmaals bevestigd: van een beetje modder lopen de kinderen niet weg, integendeel.
Meer nog, het stukje verharde weg tijdens de wandeling konden zij maar matig appreciëren. Was het niet dat we met een gesneuvelde schoenzool zaten, dan hadden we het verharde deel op hun verzoek beslist moeten omruilen voor een bijkomend stukje modderparcours.
Dus, mocht het nog niet duidelijk zijn, in De Blankaart kom je niet ver zonder laarzen of stevige wandelschoenen. En nee, hier geraakt je zeker niet door met een step, buggy of rolstoel…
Vogels spotten in De Blankaart
Het lag misschien aan de decibels die de kinderen in al hun enthousiasme verspreiden, maar heel veel vogels konden we niet van dichtbij spotten. Toch loont het de moeite om in de uitkijktorens naar boven te gaan. Je krijgt er een indrukwekkend en schilderachtig zicht over het moerasgebied.
Wat zagen we wel: ganzen, eenden, reigers, … Zeker ook niet slecht.
Je spot niet alleen vogels maar als je goed kijkt kan je heel vaak zelfs de IJzertoren zien pronken. Moet je ook zeker eens bezoeken.
Hapje en drankje
Tussen alle waterpoelen, broeken en riet is er natuurlijk geen cafétje waar je eventjes kan rusten. Maar verrassend genoeg passeer je uiteindelijk toch wel een boerderij waar je kan proeven van een heerlijk bolletjes zelfgedraaide hoeve-ijs. En dat smaakt op elk uur van de dag 😉 . No worries, je kan er ook een koffie of cola scoren!
Wat vinden we ervan?
Hier kunnen we heel kort zijn. TOP.
