De mensen bij wie ‘Hôtel des Invalides’ geen belletje doet rinkelen zijn schaars bezaaid; al is het maar omdat het heel snel vernoemd en aangewezen werd door de gids op de bus tijdens de obligate uitstap naar Parijs. Het was iets met gewonde soldaten, les invalides dus.
Meer was niet geweten maar het kriebelde al langer om daar nu eens binnen te gaan. Eens de kinderen wisten dat dé grote Napoleon daar begraven ligt, konden we natuurlijk niet anders daar eens een tripje naar Parijs maken om naar dit Hôtel te gaan kijken.
Genietend van de prachtige ochtendzon flaneerden we over de Pont Alexandre III, gebouwd voor de wereldtentoonstelling in Parijs en vernoemd naar de Russische Tsaar, richting de uitgestrekte esplanade die ons als het ware naar de gouden koepel zoog.
We beseften al gauw dat het Hôtel des Invalides niet zomaar een museum was, maar dat het een gigantische site is waar we wel een tijdje zouden in rondkuieren.
Eerst naar onze vriend Napoleon natuurlijk; daarvoor waren we tenslotte naar Parijs gekomen. Met hun papieren steek die de kinderen aan de receptie kregen, gingen we dus met drie mini-napoleons op zoek naar het befaamde graf.
Lang moesten we niet zoeken; de instructies klinken duidelijk: volg de gouden koepel en onder de koepel vind je wat je zoekt. En inderdaad, zo was het.
Nu eerlijk gezegd, je kan er nu ook niet echt naast kijken. Het lijkt alsof de Dôme rond de kleine generaal werd gebouwd, al is het natuurlijk niet zo. Het gebouw stond er al 200 jaar eerder. Wat er ook van zij, ook na zijn dood zorgt Napoleon ervoor dat hij het toonbeeld is voor een persoonsverheerlijking. Het indrukwekkende praalgraf van rode staat omheven door beelden die verwijzen naar zijn belangrijkste veldslagen en naar zijn onvergetelijke verwezenlijkingen.
Hallucinant allemaal
Maar het is natuurlijk niet allemaal Napoleon wat daar de klok zwaait; al doet hij wel zijn best; het moet gezegd.
In de Dôme alleen al, staan nog andere praalgraven die ook de moeite zijn om even bij stil te staan. Het mooiste en meest indrukwekkende, moet toch wel dat van Generaal Foch zijn.
Genoeg over de Dôme.
We zouden bijna vergeten dat dit maar een ‘klein’ deel is van de museumsite en dat het imposante legermuseum daar ook haar onderdak vindt. En imposant is het juiste woord om dit museum te omschrijven; al is het misschien nog te licht uitgedrukt.
Je vindt er echte schatten uit de militaire geschiedenis van alle periodes van de Franse geschiedenis. Prachtige blinkende harnassen zowel voor man en kind als voor het paard. Trots als ze – terecht – zijn op hun enorme collectie van harnassen, wordt de bezoeker hier en daar een blik gegund op de depots. Vol verwondering en ontzag stonden we naar dit depot te staren om dan een halve draai te maken en terug bewonderende blikken te werpen op de uitgestalde stukken.
Verder komt uiteraard de periode van de twee wereldoorlogen uitvoerig aan bod. Unieke stukken van onder meer Petain of Foch zijn er te bekijken.
Het is gewoon te veel om op te noemen. Maar als je een beetje interesse hebt voor het onderwerp, zal je gegarandeerd een paar uurtjes van de ene verrassing in de andere lopen.
Tenslotte is er ook ruimte voor een tijdelijke tentoonstelling. Toen wij er waren, was het de tentoonstelling over Spionage. Nu, zoals vaak bij tijdelijke tentoonstellingen, kunnen zij ons niet altijd even veel bekoren. Misschien heeft dat wel te maken mat het feit dat er op die plekken gewoon veel te veel mensen rondlopen waardoor je eigenlijk niet echt rustig alles kan bekijken. Het kan natuurlijk ook zijn dat we al te veel kilometers hadden afgelegd in de rest van het museum en dat de bobijn op was. Misschien moeten we de volgende keer wel met die tijdelijke tentoonstelling beginnen.
Als je in Parijs bent, aarzel dan zeker niet om ook even in dit museum te piepen. Alleen al voor de schitterende gebouwen en de kasseien van de divers binnenpleinen moet je dit eigenlijk al doen.
oooh de foto van de 3 mini Napoleon’s is fantastisch